(نامه ی شماره 2)
لحظه ها به طور اعجاب انگیزی " وحشتناک "در گذرند!
درگذرند و نیستند..
به لطف این همه نبودن هایت اندکی شاعر شده ام! و بیشتر دیوانه...
میدانی که این لطف از آن لطف های شیرین و خواستنی نیست!
دیشب سوار بر برگ بودی و در چارچوب پنجره ی خاک گرفته ام رقصان!
مرا هم به رقص درآورده بودی
اما
به من بگو
بگو که چطور آنی نیست شدی؟!!!!
و مرا خیره به پرده ی رقصان در باد رها کردی...
+ چینودوکسای عزیزم، امشب تصمیم زیبایی گرفتم. شاید هم از نظر تو خنده دار باشد و چرت..نمیدانم. ولی من این تصمیم را همین امشب وقتی خیره به گل های پیراهن بلندم شدم گرفتم. چرخیدم و بعد از به رقص درآمدن گل های نارنجی پیراهنم دستم را روی قلب پر تپشم گذاشتم تا آرام بگیرد و به این فکر کردم که چقدر در این پیراهن زیبا شده ام.. به این فکر کردم که چه خوب میشد اگر بودی و مرا در این پیراهن که میان گل هایش پنهان شده و به رقص آمده ام می دیدی. به این فکر کردم که شاید حتی درآغوشت می کشیدی مرا.
تصمیم گرفتم برایت نامی انتخاب کنم. درست مثل مادری که می خواهد برای فرزند به دنیا نیامده اش نامی برگزیند، به همان اندازه حتی بیشتر وسواس به خرج دادم!تا این که رسیدم به " چینودوکسا "
رسیدم به تو و منتظر برف شدم!
"دیشب، یک خرداد1399"
(نامه ی شماره ی 1)
خلوتم برهم زد
و سوار بر تک برگ درختی که در پنجره ی اتاقم ریشه کرده
به درون وزید
در همه ی آیینه ها دیده بودمش
در همه ی شب های بی صبح دیده بودمش
نگاهم به دنبالش می چرخید
که چشم باز کردم
و در چارچوب پنجره تنها ایستاده بودم!
+ می خواهم برایت نامی برگزینم برای خاص تر شدنت :)
چه اسم قشنگی هم دارن ایشون
خیلی وقته دارم به این اسم فکر می کنم