می خواهند از خوابی که نباید ببینیم بیدارمان کنند!!

خنده دار است! این که سر ظهر، وسط گرمای تابستان، درست همان موقع که خوشید جان با همه ی وجودش، کره ی زمین را در آغوش گرفته، همه در آن پارک فسقلی دیده شوند! و خنده دارتر این که همه خود را به ندیدن میزنیم!

قبل از این کاراگاه بازی های سه تن از هنرجویان فضول را، بیشتر دوست دارم. همان دویدن ها، نفس کم آوردن ها، پله های پهن و کوتاه را یک به یک پایین رفتن،

و ناگهان ایست!

سکوت!

یک باره همه چیز متوقف شد جز قلبی که به تپش افتاده بود!

ماشین های رنگ و وارنگ، موتورها، رهگذران و همه ی خیابان متوقف شدند و شاید محو  ما!

همه چیز متوقف شد جز زمان! همیشه و همیشه پای حسادت زمان در میان است!!

آری..از نظر من، " زمان " حسودترین و بخیل ترین و حرص درآرترین است. آن جا که نباید، می ایستد و بالعکس!

آسمان دید چشمان پر التماسمان را، اما نبارید

و چمن های خیس شنیدند نجواهای سوزناکمان را

قطار حرکت می کند

ایستگاه ها رو به اتمام اند

قطار تکان تکان می دهدمان، درست مثل وقتی که می خواهند از خوابی که نباید ببینیم بیدارمان کنند!

می ایستد

می خواهم نشنوم صدای گوش خراشی را که نام مقصد را در همه ی واگن ها پخش می کند

اما می شنوم..باید بشنوم

چیزی انگار می شکند در آن هیاهو و شلوغی همیشگی مترو...اصلا بغض آمده برای شکستن.

می خواهم نبینم، اما می بینم نزدیک شدن اتوبوس را

غمی غریب و ناآشا در همه ی جانم رخنه کرد

غمگین ترین مسافر آن روز اتوبوس، دخترکی بود که به محض سوار شدن، فرو ریخت!

دخترک، باز هم نمی خواست ببیند اما دید تلخ ترین دست تکان دادن عمرش را

چشمانش را بست...باز کرد...بست...باز کرد و خیره شد به چشمان چون کاسه ی خون و پراشکی که پشت پنجره ی اتوبوس خیره مانده بود و پا به پای اتوبوس، بدون لحظه ای پلک برهم زدن آمد و بعد محو شد

دخترک سرش را به پنجره ی بسته تکیه داد، چشمانش را بست و دیگر باز نکرد

6  مردادماه 1397