گذر عمر..

نمی دانم اسمش را چه باید گذاشت؟!

وقتی همه چیز با هم آمیخته می شود، جدا کردنشان از هم بسی سخت است و حتی گاهی غیرممکن!

10 سال بعدم را می بیند...20 سال، 40 سال...گذر عمر را در گوشم زمزمه می کنی و در آخر سری تکان می دهد می گوید: من که هیچ ترسی ندارم! هیچ ترسی از اتمام عمرم و آن خواب طولانی ندارم!!

در دل می گویم: خوش به حالش..چطور اینقدر با اطمینان می گوید خالی از ذره ای ترس، از به پایان رسیدن عمرش و آن سوال و جواب کردن هاست؟!

و باز ادامه می دهد. می دانی چرا؟ چون با تمام توانم به معنای واقعی تلاش کردم. تلاش برای خانواده ام. استعدادم را ندید نگرفتم و با همه ی وجودم برای پررنگ تر شدنش تلاش کردم. بیکاری برای من معنا ندارد. اصلا در دنیای من بیکاری جایی ندارد.

ابروانش را بالا می دهد و در حالی که پاهایش را تکان تکان می دهد و دستانش را در هم قلاب کرده، می گوید: الآن نمی فهمی! 20 سال بعد افسوس این روزای از دست رفته و جوونیت رو می خوری و یاد حرفای من میفتی. اون وقته که یه آه می کشی و تازه به عمق حرفای امروزم پی خواهی برد! بلند شو...تا دیر نشده..اجازه نده اون آهی که گفتم، تو 50 سالگی از دورن سینه ات بلند بشه و حسرت کارایی که می تونستی بکنی و نکردی رو بخوری!

خود، آهی می کشد و قلاب دستانش را از هم باز می کند و انگشتانش بین قلاب و کامواهای رنگی، می روند و می آیند..چشمانش تنگ می شود. خیره می شود به تلویزیون، و باز قلاب بین انگشتانش می رود و می آید..گوله ی کاموای نارنجی رنگ، کوچک و کوچک تر می شود و برای خود چرخ کوچکی می زند بین من و مادر.