اندکی پرحرفی :)

پیاده رفتیم و رفتیم و رفتیم.

تاریکی را دوست دارم، نورهای رنگی اندک را، دویدن بچه ها و خنده های شیرین شان، زوج جوانی را که دست در دست با لبخندی بر لب، قدم می زنند و هیچ نمی گویند.

از لحظه ی ورودمون به پارک، شروع کردیم به خوردن و تا خوردنی ها تموم شدن اومدیم خونه

به اصرار من، با آبجی وسطی دوتایی رفتیم پارک.

خیلی آروم برا خودمون نشسته بودیم رو نیمکت و از سیبای خوشمزه ای که مامان گذاشت تو کیفم می خوردیم، که یهووووو یه توپ با سرعتتتتت اومد بغلم. آقایی هم که توپ رو انداخت تو بغلم و مزاحم سیب خوردنم شد، دودستی کوبوند تو سرش. بنده خدا ترسید و فکر کرد الآن داد میزنم سرش. یه خنده تحویل خودش و خواهرش دادم و توپو دادم بهشون.

من فقط یه بار سوار چرخ و فلک شدم. اونم وقتی که آبجیم دزفول بود و رفته بودم پیششون مونده بودم. به اصرار داماد جان همگی سوار شدیم و چقدر همه به من خندیدن..ترس داشت خب. تو تاریکی، بالای قفس خرسا.

امشب به آبجی گفتم سوار بشیم ولی یادآوری کرد که: هیجان برای تو خوب نیستتتتت.

اگه فکر کردین من قانع شدم و گفتم باشه آبجی جان سوار نشیم، اشتباه فکر کردین. بنده تلاش خودمو کردم ولی بی فایده بود و سوار نشدیم

تو راه برگشت، با دیدن یه صحنه اونقدررررررر خندیدم که از شدت خنده نمی تونستم حرف بزنم و دل درد گرفتم. تو همون حال که غش کرده بودم از خنده، یه دوست عزیزی بنده رو دیده بود. وقتی اومدم خونه دیدم دوست جان پیام داده: تو الآن با یه نفرسمت پارک شهر بودی و داشتی می خندیدی؟؟

ایشون یکی از بچه های وب بودن که مدتیه دیگه وبلاگ نویسی نمی کنن و از طریق تلگرام با هم در ارتباطیم. دختر خیلی مهربونیه. ریحانه بانوی عزیز رو میگم.

خلاصه این که ایشون برای اولین بار منو دیدن و به قول خودشون از چشمام شناختنم. ولی شک کردن و نیومدن جلو.

+ قراره فراخوان باز هم تکرار بشه! از بین 1800 تا کاری که گرافیست ها فرستادن، هیچ کدوم رو انتخاب نکردن!!!! فکر کنم کلا از زدن شرکت پشیمون شدن!!!

+ یه کاری پیدا کردم در رابطه با رشته ام. ساعت کاریش طولانیه ولی خب از بیکاری بهتره. بهم گفتن شنبه برم. اگه بشه و محیطش خوب باشه عااااالی میشه.

+ یادتونه از همسایه ی قدیمی مون می گفتم. گلی خانم. چند وقت پیش این گلی خانم مهربون، شماره ی پسر کوچیکش رو داد تا براش آدرس یه کانالی رو بفرستم. چون خودش تلگرام نداره. بنده هم این کارو کردم و با این آقاپسر که هم بازی بچگی های من بود و از منم کوچیک تره کمی صحبت کردیم.

دیروز که خونه ی آبجی بزرگه بودم بهم پی ام داد و گفت که می خواد برامون آش بیاره. اونم آش پشت پای داداش بزرگش که رفته سربازی. اصلا باورم نمیشد که حسین رفته سربازی.

همون لحظه مامان جان زنگ زد و گفت گلی گفته بیاید آش بگیرید. ما هم داماد جانو فرستادیم.

به پسر همساده هم گفتم بی زحمت کشک زیاد بریز

اینقدر این بچه بانمکههههه. یعنی وقتی باهاش حرف میزینی همششششش می خندی. جای داداش کوچیکم دوسش دارم و اونم منو آبجی صدا میزنه.

آش خوشمزه ای بود و پر کشک

+ عزیزای دلم، خیلی زیاد دوستون دارم و به یادتونم