خداحافظ عینک سیاه! :)

با همه ی خستگی که در بند بند وجودم حس می شد، دلم نیامد بنشینم و آن زن ایستاده به خواب رفته و تکیه اش به میله ی مترو باشد.

اما ترجیح داد بایستد و من بنشینم. به چشمانم اشاره کرد و مرا خسته تر از خود دانست. کیف سنگینش را روی پایم گذاشتم. شانه اش را به درد آورده بود انگار.

با لبخندی که چهره اش را تو دل برو تر کرد گفت: همین که گفتی، خودش کلیه و انگار که ما ایستاده ها نشستیم! آنقدر گفت و گفت و گفت، که حس کردم خالی شد. درست مثل بادکنکی که نخش را باز می کنی و آرام آرام خالی می شود و گوشه ای می افتد.

خستگی ام در رفت با همان چند دقیقه نشستن. دلم خواست پاهای او هم با نشستن، اندکی جان بگیرند.

برای اولین بار، چند دقیقه دیر رسیدم سر قرارم با دخترخاله جان. برای تست صدا و پر کردن فرم همراهش رفتم. اونقدر گفتیم و خندیدیم که صدای دخترخاله گرفت و درنمیومد. با کلی استرس وارد اتاق شد و بنده پشت در بسته منتظرش نشستم. به نظر نسبت به صداهای دیگه، خیلی خوب نبود. اما تمام تلاشم رو کردم تا ناراحت نشه. از خودم گفتم...از کارایی که فکر می کردم تو انجامشون بااستعداد ترینم اما نبودم و خیلی وقتا، خیلی ها بدجوری کوبوندنم، اما ناامید نشدم و از نو شروع کردم.

بعد هم بردمش امامزاده صالح و باز هم من چادری با گل های آبی رنگ سر کردم و بعد از گرفتن سلفی برای خاله ها، رفتیم زیارت.

خوشمزه ی امروز رو خاله جونم برام فرستاد. کتلت خوشمزه لقمه گرفته و داده بود به دخترخاله موفرفری تا برام بیاره. خیییییییلییییییییی بهم چسبید و کلی تشکر کردم از خاله جونم.

از دخترخاله ی موفرفری و بامزه ام جدا شدم و نخود نخود هر که رود خانه ی خود.

تو راهروی مترو دلم خواست با چشمای بسته راه برم. خیلی وقتا دوست دارم با چشمای بسته راه برم تا بتونم یه کوچولوووو نابیناها رو درک کنم.

صدای شیرین یه دختربچه که گفت:  " خانوم خوشگلههه چشماتو واااا کن " ، موجب شد چشممو باز کنم و به طرف صدا برگردم. دوتا دختربچه ی کوچولو و ناز و شیرین زبون با خنده ی شیرین و کش داااااااار داشتن نگاهم می کردن و وقتی به طرفشون برگشتم خنده اشون شدت گرفت.

همیشه غصه می خورم برای بچه های کار. هیچ چیزی برای فروش نداشتن و همه ی آدامس هاشون رو فروخته بودن. بوسیدمشون و گفتم: تا به امروز، دخترای زیبا و دوست داشتنی مثل شما ندیده بودم و شما از فرشته ها هم حتی زیباترین.

برق چشمای قشنگشون خیلی بیشتر شد و خنده هاشون کش داااارتر.

+ دو کیلوی دیگه هم کم کردم. شدم 43! خاله ها با دیدنم تعجب کردن. اما من باز هم بحثو عوض کردم.

+ به حرف دکتر گوش دادم و عینک سیاه رو از چشمم برداشتم. دارم سعی می کنم موتور مغزمم خاموش کنم.

+ آوش خان خیلی خیلی زیاد بهم وابسته شده و این خیلی شیرینه. شیرینه وقتی سر کوچولوشو رو شونم حس می کنم، دستای کوچولوش رو که رو صورتم می کشه حس می کنم. این آقا یه شهربازی مخصوصم به اسم ماهی داره. هم تاب میشم براش، هم سرسره و هم چرخ و فلک.