پنج شنبه + امروز

" پنج شنبه "

همیشه و همیشه، قبل از آن که آدم ها دهان باز کنند و بعضی چیزها را در گوشت فریاد بزنند، خود متوجه می شوی. خیلی قبل تر می فهمی هر آنچه را که در تو ظاهر شده. حتی از کوچک ترین تغییرها، اول از همه خود باخبر می شوی، نه دوست و آشنا و همسایه و فامیل و مسافران خسته و رنگ پریده ی مترو!

آری. این روزها حتی غریبه ها به خود اجازه می دهند درباره ی آن چه که هیچ نمی دانند، حرف بزنند، نظر دهند و سرزنشت کنند!! و این عجیب است برایم. عجیب و کمی ناراحت کننده! عجیب، و کمی ناراحت کننده و تلخ!!!

اگر غریبه های عزیز اجازه می دادند، پنج شنبه ام شیرین ترین می شد! اگر اجازه می دادند، روزم خالی از غم می شد. افسوس که حق داشتن یک روز خوب را، با بی رحمی از من گرفتند!! و من چرا سکوت کردم؟؟ نمیدانم!! چرا هر لحظه لبخندم پررنگ تر می شد و چشمان سنگینم بسته تر، باز هم نمیدانم!

مثل همیشه خیلی زود به خود انرژی تزریق کردم. نباید خانم sh و سارا، مرا با آن حال و گلوی پربغض می دیدند. مثل همیشه سرساعت رسیدم جای همیشگی و از دیر رسیدن sh حرص خوردم. 

فکر نمی کردم آنقدر سبک شده باشم که بتواند مرا از زمین بلند کند و بچرخاند!!! من هم نتوانم جلوی خنده ام را بگیرم و از خجالت جلوی چشمان مردم چشمانم را محکم ببندم و چند مشت به بازوهایش بزنم، تا شاید مرا از هوا روی زمین بگذارد. این دختر دیوانه است! یک دیوانه ی واقعی که گاهی آنقدر حرصت را درمی آورد که دلت می خواهد موهایش را بکشی.

تا به مقصد و قرارمان با سارا برسیم، آنقدر گفتیم و خندیدیم که به خیال عده ای، بی غم ترین آدمیان روی زمینیم!!! که ای کاش اینطور و بود خیالشان واقعیت داشت.

در حال نقشه کشیدن برای ترساندن سارا بودیم، غافل از این که او نقشه ی بهتری برایمان کشیده.

یک دور هم سارا منو از زمین بلند کرد و چرخوند و دوباره جیغم دراومد که نکنید دیوونه هاااا جلو مردم زشتههههه.

زیر سایه بان های قرمز کنار خیابان نشستیم تا پیتزاها آماده بشن. بین خندیدن هایمان، دست در کیف هاشان کرده و هر کدام پاکتی زیبا تقدیمم کردند و تولدم را تبریک گفتند. تصمیم داشتند روز تولدم غافلگیرم کنند ولی به ماه رمضان خورد و نشد. منو شرمنده کردن زیااااد.

بعد از پیتزا رفتیم دربند. اونقدر گفتیم و خندیدیم و خانم SH ازمون عکس گرفت.

خلاصه پنج شنبه رو از صبح تا شب با دوستای مهربونم بودم. بعد هم با کلی لواشک رفتم خونه ی آبجی بزرگه و شام اونجا بودیم. کلی هم از دیوونه بازی های خودمو دوستای دیوونم گفتم و خندوندمشون.

خداروشکر می کنم که آدمای خوبی رو سر راهم قرار میده. دوستای خوبی دارم. دوستانی که بی منت محبت می کنن و در سخت ترین شرایط کنارمن و تنهام نمیذارن. روز قشنگی رو برام ساختن. یه روز پر از خنده، شادی، مهربونی.

راستش نمی خواستم برم. می ترسیدم شلوغی مترو حالمو بد کنه. ولی هم اونا دلتنگم بودن و هم من.

" امروز "

+ دفترچه بیمه ام خیلی زود پر شد و هیچ برگه ای نموند. امروز رفتم برای عوض کردنش. تو اتوبوس حالم بد شد. درست مثل عید!! اما نه به اون شدت. به سختی نفس کشیدم. چندبار خواستم شماره ی آبجی رو بگیرم ولی کار درستی نبود. نگران کردنش هیچ فایده ای نداشت. چند دقیقه ی اولش سخت بود، اما تونستم تحمل کنم. درد رو تونستم تحمل کنم اما نگاه های آزاردهنده ی مردم رو نه...نتونستم.

بعد از انجام کارای بیمه رفتم اون جایی که یه نفر رو برای کار می خواستن. اما انگار قسمت نبود..خیلی زود استخدام کرده بودن! بدون این که چیزی بگم، با لبخند با دختر جوان، با روپوش سفیدی که بر تن داشت، نگاه کردم. در دل گفتم که شاید اون خیلی بیشتر از من به این کار نیاز داشت، و بعد از دقایقی خیره شدن به نحوه ی کار کردنش، رفتم.

+ هم چنان استرس مسابقه رو دارم و هنوز نتایج نیومده.

+ عشق من، آوش آقای ناااز و جیگر و عسلممممم، به غیر از دوتا دندون پایینش، یه دندون دیگه هم از بالا درآورده. امروز که رفتم خونشون، در خونه که باز شد، دیدم آوش خان وسط خونه نشسته و در حال گریه کردنه. منم پریدم جلوش گفتم: سلاااام عشقققق خالههههه. و این شروع خنده های قشنگ و کش داااااارش شد. اونقدر بلند بلند خندیدی که ضعف کرد و افتاد.

+ سی تیر خیلی قشنگه. پر از گل و گیاه. امروز کلی قدم زدم و کیف کردم.

+ آخیییششششش چقده حرف زدمااااا. چند وقت بود حرف نزده بودم

دوستون دارم