اوی خیالی!

ساعت ها زیر آفتاب نشسته و صورتش انگار سوخته. انگار که واقعا روبه رویش نشسته! به چشمانش خیره شد. شروع به جویدن قند کرد. و باز به چشمانش خیره می شود. این بار می خندد و دوردست ها را نشانش می دهد. اما او نمی بیند آن جایی را که انگشت اشاره ی زن نشان می دهد. یک قلپ از چای را می نوشد و باز همان جا را نشان می دهد.

ساکش را از روی نیمکت برمی دارد. می روند. شانه به شانه ی هم راه می روند و دور و دورتر می شوند.

زن دیوانه بود؟

از نظر من اما دیوانه نبود. او فقط و فقط یک اوی خیالی داشت. همین!

+ یک هفته و چهار روز از آن روز می گذرد. از روزی که روی نیمکت پارک نشستم و به آن زن و اوی خیالی اش خیره شدم. آبجی وسطی در حالی که بستنی اش را با عذاب وجدان فرار از رژیم، در دهان می گذاشت، گفت: دیوانه است.

و من با بغض، حرکات زن را زیرنظر گرفتم و در دل گفتم: نیست.

شاید اگر آبجی نبود، کنار زن می نشستم و از اوی خیالی ام برایش حرف می زدم.

+ سلام دوستای مهربونم. حالتون خوبه؟ شرمنده ی همتون شدم این مدت. خیلی زیاد دوستتون دارم و به یادتونم.

اومدم با یه متن کوتاه و چندتا عکس از آوش خان :)

اولین فرنی که خورد :)

اینجا براش مو گذاشته بودم :)))

یادتونه وقتی هنوز به دنیا نیومده بود عکس این لباسایی الآن تنش کردیم رو گذاشته بودم؟ :)