:)

سلام دوستای مهربونم. حالتون خوبه؟؟

دوشنبه شب، از اون شبای خوبی بود که همه دور هم جمع شدیم خونه ی دایی میم. با وجود غمی که تو چشمای هممون موج میزد، به روی هم می خندیدیم و موجب کم رنگ شدن اون غم می شدیم.  نمیدونم هر کدوممون به چی فکر می کردیم که گاهی تو خودمون می رفتیم و انگار که تو یه جای خلوت، تک و تنها نشستیم!! غرق در دنیای خودمون می شدیم و دور از هم!

اما افکار اون شب خودم رو میدونم. شاید بعضی هاش با بقیه مشترک بوده. بیشترین چیزی که موجب غمگین شدنم شد، دایی میم بود که با دیدن دست بسته اش، اشک تو چشمام جمع می شد و از خدا خواستم همه ی  دردش رو به وجود من بریزه.

خنده دار بود. خنده هاش خیلی خنده دار بود و دلم می خواست محکم بغلش کنم. با همون خنده های شیرینش کنارم نشست و بعد از زدن یه چشمک و خیره شدن تو چشمام، گفت: مطمئن باشم خوبی؟

اون لحظه تمام تلاشم رو کردم تا از خوب بودنم مطمئن بشه و فکر می کنم موفق شدم. دقایقی بعد صدایم کرد و گفت آهنگ نفس داریوش رو برات فرستادم. بعد هم بلند بلند خندید و بین خنده هایش گفت: دیگه نفست نگیره هااااااا.

داریوش رو خیلی زیاد دوست داره.همه ی آهنگ رو با لبخند گوش دادم و دایی میم زیرچشمی نگاهم می کرد تا ببینه خوشم میاد یا نه؟

نگرانم برای پسرخاله. به یاد بازی های بچگی مون که میوفتم هم خنده ام می گیره و هم گریه.گاهی دلم می خوام کمکش کنم. باهاش حرف بزنم. دخترخاله ی بدی هستم که ازش دوری کردم..

+ از بیمارستان زنگ زدن و باز هم باید برم عکس بگیرم. خیلی راحت میشه پی به نگرانی مادر برد، اما من نه نگرانم، نه ناراحت! اصلا هم حالم بد نیست. من خیلی خوبم. امروز هم یکی از بوم های نیمه کاره ام رو بیرون آوردم و دست به کار شدم. تازه بعد از مدت ها آشپزی کردم و برای اهل خونه شام درست کردم.

+ خیییییییلییییییییی زیاااااااااااااااد  دوستتون دارم.

التماس دعا.