با بالن دیگران آرزو کردم! :)

 مشغول نوازش شاهی های مادر در تراس می شوم. نگاهی به حیاط خانه ی قدیمی روبه رویمان می اندازم. مرضیه دستی برایم تکان می دهد و با صدای خیلی بلندمی گوید: میای پیش ما؟

من هم  با خنده ای کش داااااار می گویم: اگر آتش روشن کنید میام. ترقه ها مانع رسیدن صدایم می شوند  و باز حرفم را تکرار می کنم.  به سرعت پا به خانه شان گذاشت. شاید می خواست خواهر کوچکش را هم از رفتنم باخبر کند. هنوز نمیداند رشته ی مورد علاقه اش چیست. خواهر کوچکش هم کلاس ششم است. من از آن ها ریزه میزه ترم! قدشان از من هم دارد بالا می زند. یا من زیادی ریزه ام، یا آن ها زیادی درشت.

اندکی بعد با تاریک شدن هوا، باز هم پا به تراس می گذارم. برادرش مشغول روشن کردن آتش است و مرضیه انگار که زمان آمدنم به تراس را می داند، سرش را بالا می گیرد و با خوشحالی برایم دست تکان می دهد. قبل از آن که برادرش سرش را بالا گیرد  خود را پنهان می کنم و صدای خنده ی مرضیه به گوش می رسد. رو به خواهرش می گوید: برای کی دست تکان میدی؟؟ کسی نیست اون بالا که! من هم در حالی که به دیوار چسبیده ام، بی صدا می خندم.

زنگ خانه به صدا درآمد. با لهجه ی شیرینش می گوید: آتش آماده است. منتظرتیم.

مانتوی بنفش گل داری را که آبجی برایم دوخته تن می کنم. روسری بنفش با دایره های صورتی کم رنگ را که مادر برایم خریده، سر می کنم. مادر در حالی که رشته های پلویی را دسته کرده و از وسط نصفشان می کند می گوید: ماهی مادر، نسوزی تو آتیش. مواظب باش. خوش بگذره.

در تاریکی، دور آتش حلقه زده اند. به استقبالم آمدند. از هیچ کدامشان خجالت نکشیدم. اما از پسر صاحب خانه کشیدم. خیلی هم خجالت کشیدم.  آنقدر در دل به خود ناسزا گفتم که چرا آمدم پیششان. او اما آرام بود و خنده بر لب داشت. برایشان عجیب بود که تا به حال ترقه نینداختم! برایشان عجیب بود که بلد نبودم از روی آتش بپرم!

نوه ی صاحب خانه مان با لحن بچه گانه و شیرینش می گوید: بابات یادت نداده؟ نگاهی به پدرش می اندازد و می گوید: بابای من هرسال برام وسیله های بی خطر می گیره و با هم چهارشنبه سوری می گیریم.  پسر صاحب خانه نگاهی به دخترش می اندازد و دستش را به روی چانه می گذارد. دستی بر سر دخترک می کشم و هیچ نمی گویم.

بعضی مردها پدری کردن ازشان می بارد! محبت کردن را بلدند و چقدر خوب بلدند با دخترشان رابطه ی خوب برقرار کنند. اطرافم پر است از پدرهای نمونه.

با لحنی آرام می گوید: حداقل از کنار آتش بپر. مراقبتم. لبخندی تحویلش می دهم و آرام می گویم: دخترت درست گفت.  کنارم می ایستد. در چشم هردویمان شعله های آتش دیده می شود.

رو به مرضیه گفتم: تا به حال بالن هوا نکردم. تو کردی؟ در حالی که از حیاط شان برایم صندلی می آورد، می گوید: تا دلت بخواد هوا کردم. تا به حال در کوچه مان روی صندلی ننشسته بودم، آن هم در شب! آن هم جلوی آتش و نورهای زیبا در آسمان. می گویم: ولی امشب قراره یه دوست خیلی عزیز برام بالن هواکنه و برام آرزو کنه. کاش می شد خودمم این کارو کنم.

اندکی بعد موتوری جلوی پایمان می ایستد. برادر مرضیه با کلی بالن پیاده می شود. بالن بنفش رنگ را سمتم می گیرد و با خنده می گوید: رنگ مانتوتونه. اینو شما هوا کن. دو خواهر و پسرعمه اش ریز ریز می خندند!

خوشحال شدم بابت بالن، و  از سنگینی نگاهش معذب.

پسرصاحب خانه بعد از خنده های معنی دارش نجاتم داد و رو به برادرمرضیه گفت: دخترها را می برم پشت بام ساختمان خودمان تا بالن ها را هوا کنند. و من چقدر خوشحال شدم با حرف پسر صاحب خانه و رفتنمان. خنده ای تحویلش دادم. قبل از رفتن به پشت بام جلوی خانه ی عروس صاحب خانه توقف کردیم و پسر صاحب خانه به دنبال فندک رفت. عروس هم کله ای در آسانسور کشید و  با دیدن من تعجب کرد چرا که هیچ سالی پیششان نمی رفتم. با خنده ای شیرین مرا در آغوش کشید و حواسش هم بود که قاشق روغنی اش را به لباسم نزند.

بالن مرضیه خراب شد و بالا نرفت. ناراحت شد انگار.  دلم نیامد بالن بنفش رنگ را هوا کنم و  سمت مرضیه گرفتم. قبول نکرد. برایش یادآوری کردم که قرار است دوستی مهربان در دوردست ها  برایم بالن هوا کند.  نمی شود که من دوتا دوتا هوا کنم و تو هیچ. بعد هم همگی می خندیم و برای بالا رفتن بالن های دخترها دست می زنیم.

به ستاره ها چشم دوختم. با هر بالنی که در آسمان می چرخد، آرزویی می کنم.

بدون آن که چیزی بگوید دستم رادر دستانش می فشارد و می گوید: مائده من شما رو خیلی دوست دارم. میشه بعضی وقتا بیای خونمون؟؟

می گویم به یک شرط می آیم! به شرط آن که تو حیاط قشنگتون کنار درخت و باغچه بشینیم.

چقدر دلم خانه ی قبلی مان را خواست. همسایه مان گلبهار را. دلمه های شب چهارشنبه سوری اش را.

این هم از چهارشنبه سوری من  :)