امروز :)

  

آقای دکتر خوش خنده، چند ضربه به شانه ام زده و می گوید: جوجه تو چند کیلویی؟؟

انتظار داشت این جوجه ی ریزه میزه، صدایی نازک داشته باشه و خبر نداشت صدای نازک تبدیل شده به یه صدای خش دار.

با خنده ای کش دار گفتم: 49

ایشونم زد زیر خنده و گفت: با استخوان یا بی استخوان؟؟

بعد از دیدن گلوی بنده و معاینه و شنیدن چیزایی که گفتم، با التهاب شدید گلوم مواجه شد و بعد هم قصد زدن آمپول به بنده رو داشت. هیچ وقت دوست نداشتم و ندارم دکتر مرد بهم آمپول بزنه. شاید  چون بسیااااااااااار با قدرت میزنن. درست مثل " ابوجلال " که در دوران کودکی وقتایی که  " حنا خانوم "  نبود، به زووووور می بردنم  پیشش و چند دقیقه بعد با چشمای گریون تو بغل مامان بودم. شاید اگه ابوجلال بلد بود بخنده و اونقدر اخماش تو هم نبود، راحت تر راضی می شدم که بهم آمپول بزنه. یادمه یه باری که به خاطر خوردن هندوانه، یه چنگال فرو رفت وسط دوتا ابروم. با صورت خونی بردنم پیش ابوجلال و ایشون بعد از زدن یه آمپول خیییییییییییلیییییییییی بزرگ، شروع کرد به بخیه زدن. شکمو هم نیستم. فقط می خواستم بزرگ ترین تیکه ی هندوانه مال من باشه، برای همین چنگال به دست دویدم سمت آشپزخونه و همون موقع آبجی بزرگه با ظرف هندوانه اومد بیرون و بنده به شدت فرو رفتم تو شکمش و چنگال هم فرو رفت بین دو ابروم.

خلاااااصه، منشی جان فهمید و با این که سرش شلوغ بود، با خنده ای کش دار منو از دست آقای دکتر نجات داد. اینقدر هم خوب زد که اصلا متوجه نشدم زده.

+ چند روز پیشا کلی ذوق کردم وقتی دخترخاله ی موفرفری،  یه بسته انداخت تو بغلم و وقتی بسته رو باز کردم با یه لباس قشنگ مواجه شدم که از مشهد برام خریده بود. فامیل هم حسودی کردن و گفتن چرا فقط برای ماهی چیزی آوردی و به ماها فقط نبات دادی و زرشک. دست گلش درد نکنه. امروزم تو یه برنامه ای که من نمیدونم چیه، صداش رو بسی خنده دار کرد و به آبجی وسطی صدا فرستاد و گفت برام بزاره و خواست صدای منو هم بشنوه. تو بچگی چشم نداشت منو ببینه به خاطر تعاریفی که همه ازم می کردن، حالا که بزرگ شدیم، مهرم بدجوری به دلش افتاده! اونقدر برام صدا فرستاد و حرفای خنده دار زد که از شدت خنده  پهن زمین شدم. شاید می دونست که امروز حال خوبی ندارم و به همین علت برای شاد شدنم تمام تلاشش رو کرد.

+ فامیل دورم رو یادتونه؟؟؟ نوه ی عموی مامانم که تو دانشگاهمون بود رو میگم. چند روز پیش متوجه شدم داره ازدواج می کنه و بله برونش بوده. بنده هم با همین صدای گرفته زنگ زدم بهش. شماره خونه رو نداشت و اندکی اذیتش کردم.  بهش تبریک گفتم. براش آرزوی خوشبختی می کنم. ولی تعجب کرد زیااااااااد. آخه همیشه می گفت از ازدواج خوشش نمیاد! مخصوصا تو این سن.

آوش خان هم انگاری متوجه تغییر صدای بنده شده و وقتی باهاش صحبت می کنم می ترسه بچه، اما بازم می خنده و ذوق می کنه.

+ مامان چه جوری می تونی اینقده زود خنده ات رو جمع کنی و تو ذهنت به چیزی فکر کنی که موجب غمگین شدنت میشه؟؟؟

مامان: به سن من که برسی می فهمی!

خنده های من اونقدر کش دااااااااااااره که فرصت نمیشه بخوام به چیز دیگه ای فکر کنم! یعنی من وقتی می خندم دوست دارم که فقط بخندم و به اون چیزی که موجب خنده ام شده فک کنم، نه چیز دیگه ای.

+ دارم برای عزیزانم کارت های تبریک برای سال نو درست می کنم و برای هر کدومشون چند خطی می نویسم. آماده کردن 25 تا کارت، اندکی وقت گیره. امیدوارم خوششون بیاد.

بسیااااااااااااار بسیااااااااااااااااااااااااااااااااااااااار عذر می خوام که این روزا اندکی تلخ شدم و ممنون که این را به گوشم رساندین!

امیدوارم این پست تلخ نباشه.

دوستتون دارم زیاااااااااااد