به انتظار تعبیر بار سوم نشسته ام :)

  بیست روز. ماهی خانم، فقططططططط بیست روز وقت داری برای تحویل کار.

انگشت اشاره اش رو هم به نشانه ی تهدید، تکون میده و موهای خیسش رو تو حوله ی صورتی رنگش پنهان می کنه و بعد از یه بغل محکم و چند تا ماچ یهویی، از اتاق میره بیرون.

اینم از ژوژمانی که استادش مامانه و قراره تو خونه  برگزار بشه! :)

+ یاد زن زیبای عصا به دست با عینکی که به چشم داشت افتادم. نمیدونم توی همون قطاری بود که منم بودم یا نه؟ دیدم تو شلوغی مترو ایستاده و مردم عزیزمونم بهش تنه میزنن و بی توجه به خواهش هایی که می کرد، به مسیرشون ادامه میدادن!

پسربچه ی چاقی که مامانش محکم دستشو گرفته و دنبال خودش می کشوند، گفت: زنه کوره. و انگشت اشاره اش به طرف اون خانم چرخید.

نزدیک رفتم. صدای دلنشینی داشت.دستش رو لمس کردم و تا به خط آزادگان برسیم، محکم در دست نگه داشته و فشردم. به پله برقی که رسیدیم بلند خندید. خیلی دوست داشتم دلیل خنده ی اش را بدانم اما سکوت کردم و با خود گفتم اگر بخواهد بدانم، خودش می گوید. همین هم شد. بین خنده هایش گفت: ای کاش خونمون هم پله برقی داشت. باز هم سکوت کردم و فقط در آغوش گرفتمش.

بعد از آن همه تشکر، آرام گفت: میشه صورتت رو نزدیک صورتم بیاری؟!

عصا رو داد دست چپش و با دست راستش به دنبال صورتم که خیلی خیلیییییییی بهش نزدیک بود، گشت. پیشانی ام را لمس کرد و بعد گونه ام را. بوسه ای به گونه ام زد و برای آخرین بار تشکر کرد.

تا به خونه برسم به این فکر کردم که دنیای نابینا ها چه رنگیه؟ و این که اگه من نمی دیدم، تنهایی از خونه بیرون می رفتم یا نه؟

دلم خواست برای دقایقی چیزی جز سیاهی نبینم. چیزی هم ندیدم اما فحش های رکیک مرد موتورسواری که انگاری نزدیک بود بهم بزنه رو شنیدم  و بینا شدم :)))

+ گاهی نمیدانم چطور جبران کنم محبت های سها رو. دوست داشتنش را  همیشه و همیشه به زبان می آورد و خیلی وقت ها آنقدر پشت تلفن حرف می زند که به یاد آنشرلی و کودکی خودم میوفتم :)))) و گاهی هم مثل دیشب غافلگیرم می کند با جشنی که در اتاقش گرفت. یه بسته رنگ هم کادو داد بهم :)))

چقدر تراس خانه ها با هم فرق دارند!

دلم می خواهد در تراس خانه ی خاله لیلی زندگی کنم.  تراس کوچکی که پر است از دبه های کوچک و بزرگ ترشی.مثل همیشه کف تراس نشستم و ترشی جا کردم. وظیفه ی جا کردن ترشی همیشه به عهده ی منه :))) تند و تند هم از سیرهای چندساله ی خوشمزه و بامیه هاش خوردم و با دهن پر از تراس بیرون اومدم :)))

یاد عکاسی افتادم که اسم نمایشگاهش تراس بود انگار. فقط و فقط از تراس خانه ها عکاسی کرده بود. عکس های جالبی شده اند. هر که در تراسش چیزی داشت. چیزهای عجیب، نه مثل تراس ما که گلدان دارد و نه مثل تراس خاله لیلی که پر است از ترشی. در روزنامه خوانده بودم و حال هرچه سرچ می کنم پیدا نمی کنم آن عکاس و عکس هایش را!

می گویند اگر برف در خواب بینی، به معنی غم و اندوه است! و اگر در فصلش باشد، به معنی شادی! و من برای سومین بار، در برف ها بودم دیشب!

بار اول تعبیرش غم شد، بار دوم هیچ،  و حال به انتظار تعبیر بار سوم نشسته ام  :)

استعداد چاقی که ندارم خداروشکر ولی با خوردن این همه شیرینی جات و پیراشکی های چرب و روغنی، بایدم پوستم بد بشه.

بنده تصمیم گرفتم مث دایی ع جان، رژیم خام گیاه خواری بگیرم. آب و میوه و سبزی جات رو خیلی بیشتر از قبل بخورم. شیرینی جات و روغن و غذاهای پختنی رو هم کلا حذف کنم. اهل خونه خنده ای کش داااااااار تحویلم دان گفتن: تو نمی تونی!

اما من ثابت می کنم و از همین امروز شروع می کنم :)