معجزه ای شیرین :)

یکی از بهترین حس ها، زمانی میاد سراغت که بعد از بوسیدن پیشانی خواهرت، فقط و فقط به معجزه ای که مدت هاست منتظرش بودی، نگاه کنی و نگاه کنی و نگاه کنی.

آقا آوش، صبح ساعت 10:30 به دنیا اومد.

فسقل هنوز حموم نرفته و یه کوچولو کثیفه. همشم شیر می خواد. فکر کنم به خاله ماهیش رفته و شکمو تشریف داره. خیلی هم بامزه گریه می کنه. صداشو ضبط می کنم براتون.

ایشالله فردا که مرخص بشن عکسای بهتری می گیرم از این فسقلی.

صبح ساعت 6، داماد و آبجی و مامان رفتن بیمارستان. مطمئن نبودیم که عمل میشه یا نه؟

تو راه بیمارستان بودم که مامان زنگ زد و زد زیر گریه. داشتم می مردم از ترس. با گریه گفت: به دنیا اومد.

خاله لیلی هم زنگ زد و با گریه و خنده بهم تبریک گفت.

چشمام دیگه هیییییییییییییچ جا رو نمی دید و نمیدونم چه جوری خودمو رسوندم بیمارستان. هنوز ساعت ملاقات نشده بود و نمیدونم چه جوری مامان و آبجی و بابا و دامادو راه داده بودن. از کلکی که داماد به نگهبان زده بود باخبر شدم. چرا که با یه برگه ی همراه اومد پیشم و گفت اینو بده نگهبان بگو همراهی. خلاصه اینجوری شد که اجازه ی ورود بهم داده شد و بنده با یه پسر چاقالویی که داشت تند و تند شیر می خورد و دستاشو تکون می داد، مواجه شدم و زدم زیر گریه.

فقط سه ساعت و نیم پیششون بودم. دلم تنگ شد براش.

+ قرار بود برن آتلیه و چند تا عکس بگیرن. ولی چون آوش عزیییییییییییییییییییییییییزم زودتر اومد وقت نشد و بنده تو این دو روزی که فشار آبجی بالا رفت و متوجه شدم وقت نداریم، دست به کار شدم و کلییییییییییییی عکس قشنگ از دوران بارداری آبجی گرفتم. از آتلیه هم بهترترترترتر شدن

اینم یه نمونه از عکسی که گرفتم. عکسای دیگه رو نمیشه گذاشت، شرمنده.