خندان مثل پیرمرد و محکم چون جوان :)

نگاهی به آلاچیقم انداختم. ( میم، اضافیست، چرا که صاحب آن آلاچیق نیستم. )

انگار آن آلاچیق فقطططططط برای من ساخته شده که انتظار دارم همیشه خالی باشد. چه انتظار مزخرفی.

نشستن بین درختان، بستن چشم ها، بانگ کلاغ ها، سرمای اندکی گه گونه هایم حسش می کنند، زنبوری که نیشش را نشان می دهد، گربه ای که دلش بازی می خواهد، پیرمرد خوش پوشی که کتانی به پا کرده و می دود. لبخند به لب دارد و کلاهی به سر. 

جوانی که به زور قدم از قدم برمی دارد. نزدیک و نزدیک تر می شود. کوله ای به دوش دارد و یک لیوان چای در دست. خیلی نزدیک می شود. بخار چای را می بینم. چقدر گلویم خشک است. نگاهش خالی از برق نیست. روشن می کند آن لعنتی بد بو را. گند می زند به بوی طبیعت. در افکار تلخی غرق شده و پاکت سیگارش خالی. بخار چای کم می شود. هی کم می شود. آنقدر که هرچه چشمانم را ریز می کنم، باز هم نمی بینم. شاید سرد دوست دارد و بدون بخار. دلم خواست جایم را عوض کنم. جایی بنشینم که نیمکت روبه رویم خالی باشد. من باشم و من و هر چه در پارک باید باشد. جوانی اخمو، با کوله ای پر و یک چای بدون بخار در دست، که در دود سیگار گم شده، نباشد. اما درخت باشد. کلاغ های پرسروصدا، گربه ی بازیگوش، زنبور و آن پیرمرد خندان، همه و همه باشند، فقط آن جوان نباشد. ولی من جایم را دوست دارم. اصلا قرار نیست که همیشه همه چیز آنطور که من می خواهم باشد. به هر چیزی که نباید گیر داد. نباید که به خاطر یک چیز، دور شد از زیبایی ها.

رفت. به همان آهستگی که آمده بود. بدون چای. کوله اش سنگین است، اما شانه هایش نیفتاده. محکم است.

آفتابی نرم، گونه هایم را گرم می کند. گرم و گرم تر می شوم.

دلم سوخت. جوان تنها بود و خسته، اما محکم.

تنها در طبیعت بودن، برای به آرامش رسیدن، خوب است و توصیه می شود.