شاید تیک باشد به قول مادر :)

چشمانم کلافه ام کرده اند و دیروز با دادی که مادر سرم زد، لحظاتی با دهان باز نگاهش کردم که چه شده مادر من؟؟؟ او هم از چشمانم گفت که هر کدام به طرفی می چرخند. گفت که یک بار نشد در حال فکر کردن نباشی. گفت که به چه فکر می کنی؟

و من در یک لحظه تمام افکارم را مرور کردم و خواستم یک به یک برای مادر بگویمشان.

از آن خنده ها کردم و با شیطنت گفتم: چشم خودت بد می بینههههههه. من چشمم هیچ چیش نیست و تو سرم هییییییچ فکری نیست.

مادر هم ریز نگاهم کرد، خنده ای کج زد و گفت: نخیر. تیک گرفتی.

صدایش در گوشم پیچید: اینقدر استرسی نبااااااااشششششش.

نمی دانم چطور با خبر شد از استرس درونم.

+ ظهر برای خرید کیک و آماده کردن  تزئینات، که شامل باد کردن بادکنک میشه که من ازش می ترسم، میرم خونه ی آبجی بزرگه. می خوایم اونجا جشنو بگیریم و شب وقتی آبجی وسطی میاد غافلگیر بشه.

تازشمممم، کادوی من از همشون بهترترترترترتره.

تا خبرهای جدید، خدانگهداااااااااااار.