جاده ای پر از حس های خوب :)

با دیدن گوجه های کناره جاده، ترمز می کند و پیاده می شود.

پسرک، انگار دوش گرفته زیر خاک. مثل بره ای بازیگوش، می پیچید در دست و پای برادر بزرگترش که داشت چند کیلو گوجه برای زن می کشید.

خم می شوم روی صندلی عقب

کمرم صدایی می دهد و تمام خستگی ام در می رود

دست می چرخانم در کیف و بالخره پیدایش می کنم دوربین را بین کلی خرت و پرت.

در حالی که در لنز، ها می کنم پیاده می شوم و سمتشان می روم.

شاید عمیق شد نگاهم به آن طرف جاده، به آن زن در حال جدا کردن گوجه که مادرم است، به پسرکی با لنگه کفشی دخترانه. آری. بی نهایت زوم کردم رویشان.

مردک، به همراه بوقی کش دار، چند فحش رکیک نثارم می کند. از همان فحش های بوق دار. گازش را می گیرد و می گیرد و می گیرد، و گرد و خاکش را می بلعم یک جا.

چه حسی گرفتم از آن باریکه ی آب

از بوی طبیعت

گله ی گوسفندان

چه خوب. چه خوب که آخر هفته ها به بهانه ی سر زدن به خاله ها، از این جاده عبور می کنیم. از جاده ای که پر است از حس های خوب.

دور لب هاشان هم گل شده

عمیق می خندند با هر فلشی که دوربین می زند.

گمانم تا آن روز، کسی لب های خندان و چشمان پربرقشان را ثبت نکرده بود، و برای اولین بار فلش دوربین، چشم هایشان را تنگ، و لبانشان را خندان کرد.

: پسر جان، هفته ی دیگه، کنار همین درخت و باریکه ی آب می بینمت؟؟

: بله خانم.

: خانم نه. ماهی. بگو ماهی.

پس هفته ی دیگه می بینمت.  عکس دوتایی با این داداش کوچولوت داری؟؟

: نه.

: هفته ی دیگه داری.

پسرک بوی خاک می داد. مست می شوم با این بو.

دست تکان دادنشان ادامه داشت تا پیچی که ما را به خاله ها نزدیک می کند.

هفته های بعد دیگر ندیدمشان.

سه سال می گذرد از آن روز و من هنوز هم چشمانم را ریز می کنم تا شاید کنار جاده ببینمشان.

آن درخت هست

باریکه ی آب را هم می بینم

مترسک ها برایم دست تکان می دهند

اما نیستند دو برادر.

خدا پشت و پناهتان.

با باز کردن فایل عکس های گذشته، مرور کردم آن روز را.