خداحافظ دزفول

آبجی بزرگه: کاش می شد خونمو بکنم و با خودم بیارم.

و من یاد چهار سال پیش افتادم. چند روز بعد از عروسی، با چشمای گریون و چمدون به دست از هم خداحافظی کردیم. شاسی عکس عروسی دستش بود و از تو قطار برامون دست تکون می داد. با حرکت قطار گریه هامون شدت گرفت.

رفت.

چقدر سخت بود...چقدر جای خالیش حس می شد.

تا چند هفته، مثل همیشه تو سفره پنج تا بشقاب و قاشق چنگال دیده می شد و هر بار یادمون می رفت یکی از اهل خونه کم شده.  با دیدن پنجمین بشقاب، بغض می کردیم.

یواشکی بو کردن لباس صورتی رنگش که جا مونده بود، زیر پتو گریه کردنا، بوسیدن عکساش، یاد دعواهامون افتادنا.....همه و همه الآن برام یادآوری شد.

حالا از اون روزا گذشته.

برای آخرین بار قطار اندیمشک-تهرانو سوار شدن و الآن تو راه هستن و دیگه رفتنی در کار نیست.

این چهار سال با همه ی سختی ها و البته خوشی های زیاد، گذشت.

نمیشه دلتنگ دزفول نشد، دلتنگ پایگاه، قطار سوار شدنا، اون خونه ی بزرگ وسط کلی گل و درخت، مغازه ی گندم.

قطعا هر دو ناراحتن، هم داماد و هم آبجی.

فسقل ما مثل نبض می زنه. وقتی آبجی یه کوچولو بد می خوابه، فسقل خان فوری مثل نبض می زنه. وااااااااااااااااااااای که چقده کم صبر شدم من. تا به دنیا اومدنش که میشه آبان ماه هنوز مونده.

و اماااااااااااااااااااا امروز موفق به تمیز کردن اتاقم شدم. تو امتحانا بسی شلخته شدم و کاغذ و مقواهای بریده شده رو زیر میز پنهون کرده بودم.