تمخطیمسنیهشنستصنخیجج

یک عدد ماهی داغون و به شدت خسته می باشم

اینو دیشب که از خستگی خوابم نمی برد فهمیدم

با حرف مامان: " دختر رنگ به روت نیست " مطمئن شدم

و صبح که خودمو تو آینه دیدم مطمئن تر شدم

داشتم مطمئن تر تر می شدم که مامانو با ظرف توت فرنگی تو آینه دیدم و خنده ای کش دار تحویلش دادم. 

امروز متفاوت بود البته فقط کمی

مثلا این که دیدم تو مترو تنها نیستم و آبجی کنارمه

یه نیشگون ازش می گیرم و میگم: خوب کیف می کنی این ساعت از خونه میای بیرون و به شلوغی مترو نمی خوری. بعد من باید هفت صبح به زوووووووووووووور خودمو جا بدم تو قطار و پرس بشم بین جمعیت. این بار اون یه خنده ی کش دار تحویلم میده و خندش به جونم می شینه. دستی براش تکون میدم و دروازه دولت پیاده میشم.

گویا نفرین هایی که دوستان کردن گرفت و استاد صالحی جان باید زانوهاشو عمل کنه. 

یکی از کسایی که تا تونست نفرین کرد خانم Sh بود. یعنی با هر یه چاپی که می زد روبه آسمون نفرین می کرد.

آقای h، تو گوشیش تصویر زنی رو نشونم داد که خودش با سیستم طراحیش کرده و خواست نقاط ضعف کارشو بگم. به اون تصویر با اون همه نقصی که داشت، حس خیلی خوبی داشتم. انگار که اون زن رو مدت هاست می شناسم.

استاد زاهدی جان هم مثل همیشه با ذوق فراوان به کارهام خیره شد بدون این که کوچکترین ایرادی بگیره، و خستگی بنده ناپدید شد

وکیل به شدت افسرده شده و در حالی که چای می ریزه میگه: خانم، دوسال تموم شد و راحت شدی. بنده هم بعد از اشاره به کیک های قفسه ی دوم میگم: دیگه از دستمون راحت میشید دیگه. وکیل هم سری تکان میده.

بعد هم نوبت به جناب نصیری می رسه که با غر زدنای خانمSh مواجه شد که با عصبانیت فرم های کارورزی2 رو می خوند. با خنده، Sh جان رو هم تشویق به خندیدن و خطر قرمز کشیدن دور غر زدن هایش کردم.  و نصیری رو که هنوز دلیل غر زدنای sh جان رو نمیدونه، از فشار زیادی که این ترم بهمون وارد شده باخبر می کنم. Sh جان هم از زیر عینکش چپ چپ نگاهم می کنه و میگه تو از ما بدتری همین روزا میری دیوونه خونه

فرداااااااااااا معلوم میشه فسقلی دخمله یا پسر. آبجی صبح میره سونوگرافی. الهی فداشون بشم من

به عنوان هم توجه نکنید چون چشم بسته نوشته شد