از متروسواری تا مرور اهداف

 بوم را زیر بغل میزنم و درحالی که لقمه را به زور در دهانم جا می دهم، خود را در آیینه ی آسانسور نگاه می کنم و همراه با لبخند به خود می گویم: هی ماهی، دوستت دارم.

خنده کنان، از مسافرانی که در چهارمین قطار، دیده می شوند، می خواهم برای خود و بومم جایی باز کنند. بوم، جلوتر از من سوار شد و به گوشه ای تکیه داد.

از بین آدم های خواب آلودی که خود را به زمین چسبانده اند و کوچکترین تکانی نمی خورند، خود را به در رساندن، کار دشواریست. به سختی خود را تا دم در رساندم اما جمعیت، دوباره مرا به داخل قطار می فرستد. بیش از آن که به فکر له شدن دست و پایم باشم، به فکر بوم بودم که هر لحظه ممکن بود جای مشت و لگد رویش چاپ شود.

چهار دست به طرفم آمد و بعد از سه شماره، با نیش های باز، بیرونم کشیدند. انگار مسابقه ی طناب کشی بود و برایشان هیجان داشت. یک دست دیگر هم بوم را بغلم انداخت و رفت. انگار از میدان جنگ آمده بودم. مشغول صاف کردن لباس هایم شدم و تشکر ویژه ای از آن چهاردست کردم. پیاده شدنم را مدیون همان چهار دست بودم.

امروز مترو به قدری شلوغ بود که وحشت کردم. چند قدم که برداشتم احساس سبکی کردم. به خود آمدم و دیدم کیفم کمی آن ور تر افتاده. دیگه ببینید چی بوده که کیفمو پاره کردن. خلاصههههههه کیف رو هم با بند پاره دستم گرفتم و با یه وضعی وارد دانشگاه شدم.

دوقلوهای عزیز خیلی بهم لطف دارن. همیشه منتظرن یه چیزی بشه و بدو بدو بیان کمکم. امروزم، صبح به اون زودی، از کیفشون نخ و سوزن درآوردن و مشغول دوختن کیفم شدن و بنده بسی ذوق نمودم و کلی تشکر کردم.

آخرین شهریه رو هم ریختم و غر زدنای امیرخانی جان رو ( کارشناسم ) به خاطر دیر دادن شهریه، نشنیده گرفتم و یه خنده تحویلش دادم. ایشونم غر زدنو تموم کرد و نتونست جلوی خندشو بگیره. بهله..خنده معجزه می کنه و به راحتی به طرف مقابل منتقل میشه.

باز هم بوی ساندویچ های داداش زهرا اومددددددددد. اما این بار جلوی خودمو گرفتم و فقط یه لقمه ی خیلی کوچولو خوردم.

و بعد ژست هایمان برای عکس گرفتن شروع شد.

این که همان گروه بازاریابی، که بی نهایت با دیدنشان به هم می ریزم و حرص می خوردم، بیان و در نزدیگی من بشینن و برای جلب توجه هر کاری کنن، اعصابم را به هم می ریزد. امااااااااااسعی کردم اهمیت ندهم. بادیگاردهایم مواظبم بودن. خخخخخخ

آقای h، علاقه ی زیادی برای دنبال کردن کارهایم دارد و بی نهایت تشویقم می کند. مثل همیشه یک کتاب دیگر هم درمورد تصویرسازی معرفی می کند. آدرس چند نمایشگاه رو هم روی کاغذی می نویسد. اصرار دارد در تلگرام برایم بفرستد ولی با شنیدن این حرف که تلگرام و هیچ برنامه ی دیگری ندارم، کمی جا می خورد و به نظرش دروغ می گویم. برای چندمین بار است که گفته ام ندارم. چیز عجیبی نیست که باور نمی کند.