چهارشنبه نوشت

پنج بار مقنعه ام را عوض می کنم و در آخر خود را نیشگونی می گیرم و یادآوری می کنم که دیر شده دختر.

نمی دانستم یک مقنعه ی رنگی، این همه موجب خوشحالی دوستان می شود.

بعد از روبوسی با دوستان و سال نو را تبریک گفتن، هرکداممان قسمتی از دیوار کلاس را انتخاب می کنیم برای چسباندن آرم هایمان و برگزاری ژوژمان.

شهریار، استاد سخت گیریست و البته کمی مغرور.

آنقدر چشم می چرخاند و آرم هایم را زیر و رو می کند تا بالخره به یک اشکال خیلی کوچولو برمی خورد. لبخندی تحویلم می دهد و در آخر دفترش را باز می کند و مثل همیشه، نمره ام را رمزی می گذارد.

و بازهم استاد مداحی... خداروشکر کلاس رو دو دسته کرد.

+فامیل دور دندان هایش را ارتودنسی کرده.

در بین ساندویچ ها چشم می چرخانیم و بعد روی صندلی های پلاستیکی گوشه ی خیابان می نشینیم و تا ساندویچ ها آماده شوند به هر چیز مسخره ای می خندیم. بعد از مدت ها سوسیس خوردم با اینکه خیلی خیلی خیلیییییییییی برایم بد است.

کشک خور حرفه ای صدایم زد. نمیدونم استاد قاسمی  ماجرای اون کشک گوشه ی لپم رو کی می خواد فراموش کنه.

دعوای بین استاد و دانشجو دیدن دارد. مخصوصا اگر آن دانشجو شیوا باشد. دختری بی جنبه و کمی عصبی. دلم برای استاد قاسمی سوخت. متوجه شد که هرکسی جنبه ی شوخی را ندارد.

از سال 93 قراره یه رووووووووووزی با خانم sH و شبنم و زهرا و مونا، بریم سینما. اما نمیدونم چرا اون روز نمیرسه؟؟؟ ایشالا چهارشنبه بین کلاس میریم پنجاه کیلو آلبالو رو ببینیم. شایدم کوچه ی بی نام. بعد از دوسال برنامه ریزی کردن، سینما رفتن می چسبه.

مونا و خانوادش، به همراه بزی که باهاشون تو ماشین بوده، تو فومن، تصادف کردن. خداروشکر براشون اتفاقی نیفتاده ولی ماشینشون داغووووووووووون. میگن که بز گامبالو باعث شد خواهر منا ( مبینا ) آسیب جدی نبینه. خداروشکر.

بعد از ساندویچ، قورمه سبزی مامان پز خوردن و بعدش یه چرت کوچولو زدن، خیلی خیلی چسبید.