امروز

خیره شدن به اهل خونه، اونم وقتی خوابن، برام لذت بخش و البته کمی هم خنده داره. مخصوصا اینکه لب های آبجی وسطی، باز و بسته بشه و چیز هایی رو به زبون بیاره.

با دوستان به این نتیجه رسیدیم که کلاس امروز رو هم بپیچونیم.

انقلاب همیشه و همیشه شلوغه حتی صبح به این زودی.

وارد مغازه ی همیشگی( بهمن ) میشم و بین اون همه رنگ چشم می چرخونم و تو ذهنم رنگارو کنار هم روی بوم می زنم. بعد از کلی چشم چرخوندن سه تا رنگ خریدم. 

بعد هم سری به پاساژ نبوت می زنم برای شابلون سیاه مشقم.

بدون این که بدونم کجا میرم،  قدم برمی دارم و این ندونستن به کجا رفتن رو دوست دارم. سرک می کشم...در کافه ها...کوچه های دنج....مغازه هایی که حراجی خورده....چشمم بین آبمیوه ها و بعد بستنی می چرخه صدای من در می آید: د بس کن دیگه. نشد یه بار بیای بیرون و آب از لب و لوچت آویزون نشه.

من راست میگه. شکمویی هم حدی داره. دیگه شورشو درآوردم.

همان مسیری را رفتم که چند بار با شیرین ( دوست وبلاگی ام ) قدم زدیم. یک بار هم زیر باران خیس شدیم و مقنعه هایمان به کله هایمان چسبید. به راهمان ادامه دادیم و رسیدیم به پارک لاله. مثل بچه های کوچک شروع به تاب بازی کردیم. بعد هم وارد گل فروشی شدیم و شیرین، دو کاکتوس کوچک خرید و یکی را به من هدیه کرد.

به پارک لاله رسیدم. دلم خواست برای چند دقیقه روی سبزه ها بنشینم. اما دور زدم و همان مسیر را برگشتم. این بار با دقت بیشتری به همه جا سرک کشیدم. به همان گل فروشی رسیدم. گلدان کوچکی خریدم.

به اداره پست رفتم و کمی غر زدم. دو ساله تاییدیه تحصیلی منو نفرستادن و کارشناسم تازه بهم گفته. دوباره باید برم دنبالش.

خیلی یهویی رفتم امامزاده صالح. به یادتون بودم.

سری هم به بازار تجریش زدم.

خوشبختانه در مترو جا برای نشستن بود. خانمی کنارم نشست و شروع کرد به سوال کردن. از حرف هایش متوجه شدم پنج سال است ازدواج کرده و تقریبا 28 سالشه. از ازدواجش راضی نبود و چند آه کوتاه کشید و مفتح پیاده شد.

از نگاه های دختر کناری ام که تو واگن مردانه بود و بلند می خندید تعجب کردم. بهلههههه، دوست پسرش از اون واگن داشت براش ادا شکلک درمی آورد و اینو می خندوند زدم بهش و گفتم از هم جدا افتادیدااااا. خنده ی دختر بیشتر شد و گفت مگه معلومه با همیم؟؟؟

هیچ وقت مقنعه ی رنگی سر نمی کنم ولی نمیدونم چرا امروز یه مقنعه ی بادمجونی از مترو خریدم.

خسته و کوفته وارد کوچمون شدم. پیرمرد، مثل همیشه جلوی فرش فروشی نشسته و با لبخند نگاه می کنه. چند باری اومد خونمون تا فرشامونو ببره برای شستن. سال نو رو تبریک گفتم و ایشون کلی ذوق کرد. کیفمو کشید و گفت بیااااااا. چندتا شکلات گرفت طرفم. خیلی مهربون و دوست داشتنیه.

کلید می اندازم.

همه ی این ها را که نوشتم برای عکس، تعریف می کنم و گلدانم را نشانش می دهم.

می خواستم یه چیزی بنویسم که عطسه ی بلند مامان موجب شد دومتر بپرم هوا و  یادم برههههههههه.

اینم از خریدای امروزم به همراه شکلات پیرمرد

چه اسمی بذارم برا گلم؟؟؟؟؟