: ) ( :

چشم ها، در کاسه ی بابا و داماد، چشمکی می زنند. این بار هم نشد چشم را امتحان کنم اما از پاچه نگذشتم

دیروز وقتی آبجی بزرگه و داماد، از بازار آمدند و آبجی، فوری روی آلوجنگلی هایی که در دست داشت نمک ریخت و با کیف خورد، خنده ام گرفت. برعکس شده. عاشق شیرینی جات بود و حال هوس ترشیجات می کند.

وقتی در خانه ی خاله نرگس، بادمجان ها را سرخ می کردم، حالش بد شد. فکرش را هم نمی کرد از بادمجان بدش بیاید.

و اما امروز، از مرغ هم به اندازه ی بادمجان، بدش آمده.

مادر، مشغول نوشتن برنامه ی غذایی برای آبجی بزرگه است. سیب را فراموش کرده و من درپایین کاغذ می نویسم: سیب یادت نره و شکلکی هم برایش می کشم.

آبجی و داماد، ساعت 5 حرکت کردن به سمت دزفول. خیلی ناراحت نیستیم چون قرارهایمان را برای عید گذاشته ایم و به زودی ما به دزفول می رویم.

از چهارشنبه ی آخر سال، به شدت می ترسم. به اصرارهای دخترخاله که می خواهد برای چهارشنبه سوری به خانه شان بروم اهمیتی نمی دهم. خداروشکر پسرخاله رفته شمال و همسایه ها و کلانتری محلشان، چهارشنبه سوری امسال را نفس راحتی می کشند. شیطنت های این پسر تمامی ندارد.

تنبلی می کنم برای چیدن سفره ی هفت سین. برای به تصویر کشیدن داستان صمد بهرنگی. برای قاب گرفتن مقوایی که اعضای خانواده، سعی می کنند خود را در آن پیدا کنند و وقتی مادر اصرار می کند بداند کجای آن نقاشیست، سکوتی طولانی تحویلش می دهم. دقتی که در پیدا کردن خودشان در یک تکه مقوا دارند، خنده ام را در می آورد. چه خوب که موجب شدم به دنبال خودشان بگردند. کاش به این دنبال کردن ادامه دهند، نه در مقوا، بلکه در دنیای بیرون از مقوا.