مروری بر دیروز

 زهرا، مانند بچه ها، هر دودیقه یک بار می گوید: گشنمه. ساعت هنوز 12 نشده و ما را می کشاند ساندویچی. هوای داخل حالم را بد کرد و بیرون مغازه، نشستیم و شروع کردیم به خوردن. از مسخره کردن دیگران، و اسمش را شوخی گذاشتن، متنفرم. از خندیدن به آدم ها متنفرم. اما خانم sh از این کار بدش نمی آید و هربار کسی را سوژه می کند تا بخندد. دیروز هم، حین ساندویچ خوردن، مدام در حال مسخره کردن این و آن بود. با خود می گویم، مردم رو به ساحل و بهترین منظره می شینن، بعد ما اومدیم زیر آفتاب، روبه روی خیابون، رو صندلی های پلاستیکی نشستیم و ساندویچ گاز می زنیم. چقدرم خوشحالیم. خدمت کار، سایه بان را باز می کند و مانع کور شدن چشممان زیر آن آفتاب می شود. کاش دکمه ای را هم می زد تا به جای خیابان و آن همه موتور و ماشین و آدم، منظره ای دیگر دیده می شد.

با دیدن هادی، یاد نقاشی ام می افتم که از ترم پیش، دستش مانده. چقدر خوشحال شده بود وقتی رویش را زمین نینداختم و یکی از کارهایم را برایش پاسپارتو شده بردم تا از استاد نمره ای بگیرد. مثل همیشه موهایش را در هوا رها می کند و می گوید که این مدت ماموریت بوده و برای همین کلاس ها را یکی درمیان می آید. بعد هم آرشیوش را نشانم می دهد و می گوید که بالخره کارت را آوردم.

مونا، بد بودن حالش را بهانه می کند و به خانه می رود.

با خانمsh، زهرا و شبنم به انقلاب می رویم. اول به پاساژ نبوت می رویم برای کارهای زهرا و بعد به ایران فیلم برای چاپ عکس رضابندری.

کمی حرصش درآمده که چرا فقط برای او اتفاق می افتد. خانم Sh را می گویم. گشت او را گرفت. وقتی ساپورت پایش می کند با آن مانتوی کوتاه، باید فکر اینجاهارا هم می کرد. خلاصه خانم Sh را در ون سوار می کنند و می برند. چند عکس از نیم رخ و تمام رخش می گیرند و بعد نوبت به تعهد است. در آخر هم، برایش شلوار مناسب می آورند و ولش می کنند.

چقدر خوب که توانستم جلوی خود را بگیرم و حرفی به ع نزنم. وقتی در راهروی دانشگاه، پاهایش را به زمین کوبید و از کنارم گذشت، خود را به ندیدن زدم و ابروهایم را در هم کشیدم. در دل، کمی هم غر می زنم.

فرصتی شد تا با هم کلاسی های فامیل دور، آشنا شوم.

چیز مناسبی برای آبجی پیدا نکردم که بخرم. قرار است جمعه جشن را بگیریم تا آخرهفته وقت دارم. سری به پانزده خرداد زدیم و زهرا خرید کرد.

بعد از مدت ها، در مترو دینا را دیدم. چقدر لاغر شده. خسته و بی روح، داشت از سرکار برمی گشت.

ساعتای هشت و نیم، خسته و کوفته رسیدم خونه.

با دیدن آبجی و داماد، بی نهایت خوشحال شدم و وجود فسقلی را تبریک گفتم. آبجی هم با خنده ی کش دار، جعبه ی شیرینی را سمتم می گیرد.

دیروز کمی در خیالم فرو رفتم. در گذشته. و بعد سعی کردم به آینده بروم. چرا نمی توانم در حال بمانم؟؟؟ حال را گم کرده ام.

یاد m می افتم.

هنوز آن کاکائو، در صندوقچه ای که مادر برایم از مشهد آورده، زیر زیورآلاتم، پنهان است.

چرا باید به آن هایی که شاید دیگر نبینمشان، فکر کنم؟؟اگر ببینمشان هم فرقی به حالم نمی کند و این چقدر بد است. اینکه دیدن یا ندیدنش برایم فرقی نداشته باشد. دروغ می گویم. برایم فرق می کند. دیدن یا ندیدنش، بود ونبودش برایم فرق می کند و این عذاب آور است.

نفس عزیزم، فونت رو درشت تر کردم. اگه نیازه درشت تر از این بنویسم بگو عزیزم.