عیدی امسالمان واریز شد

  فکرش را هم نمی کردم با شنیدن این خبر، همچین حالی پیدا کنم. اصلا قابل توصیف نیست. مانند بچه ها بالا و پایین می پرم و درمیان اشک هایی که سرازیر شده اند، لبانم می خندد. چیزی در درونم فرو می ریزد. آنقدر گرسیتم که کم مانده هق هق کنم. و آنقدر با صدای بلند و از ته دل خندیدم که گلویم گرفت. قربان صدقه هایمان تمامی ندارد.

شما هم وقتی خاله شدید همین حس را داشتید؟؟؟ یا من زیادی احساسی ام؟؟؟

مادربزرگ، آغوشش را باز می کند و دو خاله ی ذوق زده را محکم بغل می کند. و بعد قول می گیرد که به آبجی بزرگه نگوییم از مسافرکوچولویی که در شکم دارد، باخبریم.

گویا دیروز آبجی بزرگه با مامان تماس می گیره و میگه که دارید نوه دار میشید. و می خواد که تا نیومده تهران خونمون، چیزی بهمون نگه تا خودش این خبرو بده. مامانمم از دیروز هی با خودش می خندید و قرمز می شد. بنده هم شک کردم. امروزم که باهم رفتیم بازار، چشمم خورد به یه بچه و به مامان نشونش دادم. مامانم دوباره شروع کرد به خندیدن و گفت که چند روز دیگه یه چیزی رو می فهمی. و بعد خنده ای کش دار می کند. آنقدر کنجکاو شدم که حد نداشت. تا این که غروب، وقتی داشتیم جاکفشی رو کاغذ می کشیدیم، دوباره شروع کرد به خندیدن. رفتارای این دوروزش رو تو ذهنم مرور کردم. یاد همون بچه ای افتادم که مامان با دیدنش ذوق کرد. با خود می گویم نکند دارم خاله می شوم؟؟؟اما نه....آبجی خودش گفته که تا نیاید تهران بچه دار نمی شود. به مادر می گویم: نکنه داری مادربزرگ میشی اینقده خوشحالی؟؟؟سعی می کند جلوی خنده اش را بگیرد اماااااااااااا نمی تواند و از شدت خنده، چشم هایش مانند یک خط نازک می شوند. و بعد نوبت من و آبجی وسطی است که بخندیم. اما نمی دانم چرا بغضم گرفت. بغضی که تلخ نیست.

باورم نمی شود خواهرم مادر شده و من خاله. چرا من خیلی چیزها را به سختی باور می کنم؟؟؟

مادر می خواهد یکشنبه که آبجی و داماد می رسند تهران، به روی خودمان نیاوریم که می دانیم. قرار است یک جشن کوچک هفت نفری بگیریم. بله....دیگر هفت نفر شدیم با آن کوچولوی دوست داشتنی خودم.

می خواهم یک هدیه ی کوچک برای این فسقلی بگیرم تا در جشن هدیه کنم.

قربانش بروم هنوز نیامده چطور خود را در دلمان جا داده.

فکر این که پدر، پدربزرگ شده کمی قلقلکم می دهد. یعنی بابام چه حالی میشه با شنیدن این خبر؟؟؟

حساب کردم فکرکنم آبان به دنیا بیاد. تازه یه ماهشه

از حس و حالم گفتن کار آسانی نیست. نمیدانم چطور بیان کنم این همه خوشحالی را. فقط بگویم که تا به حال اینقدر خوشحال نبودم و دلم نمی خواهد هیچ چیز دیگری مانع خوشحال ام شود. 

خدایا شکرت.

یاد رضابندری می افتم...چقدر دوست داشت بچه هایمان را ببیند.

دوست ندارم پنج شنبه از راه برسه. از روزی که قرار است در مراسمش حضور داشته باشم متنفرم. نمی خواهم آن صحنه را یادآوری کنم...آن روزهارا...می ترسم مثل آن روز ها حالم بد شود. عادت به نبودت کار آسانی نیست.

محمدرضا کمی شبیه رضابندری شده. اینکه بخواهم در اعضای صورتش دقیق بشوم، کمی دلم را می لرزاند.

خلاصه، عیدی امسالمان، واریز شد. اینقدر گفتم عید ها بدترین ها برایمان اتفاق می افتد که خدا دلش به رحم آمد. شکرت خداجونم.

آی وروجک خاله، عاشقتمممم.