طراحی

 

خیلی یهویی، شروع کردم به کشیدن.  کمتر از یک ساعت وقت گذاشتم. شاید اگه روش کار کنم بهتر بشه.

فکر می کنم سال 91، آخرین چهره ای بود که طراحی کردم. و حالا بعد از سه سال همچین گندی زدم. خوب نشده...طبیعیه که خوب نشه. وقتی سه سال نری سراغ چهره همین میشه دیگه.

تا حدودی شبیه به مدل هست ولی قابل قبول نیست.

 وقتی آبجی وسطی از سرکار برمی گرده و با یه نایلون، بدو بدو میاد تو اتاقم و با خنده میگه: ماهیییییی، اینجارووووو نگاه

و وقتی سرمو بلند می کنم با همچین صحنه ای مواجه میشم:

بلههههههه

کلییییییییییییییی خوراکی برام آورد و با ذوق نگاهم کرد تا ببینه چی کار می کنم. فقط تو کار شیرینی جاته هااااا.

خنده داره

این دو سه هفته، همه با خوراکی میان سراغم تا با خنده ی طولانی و چشم هایی که از ذوق برق میزنه مواجه بشن.

 نمیدونستم خوشحال بودن و خنده هام، براشون مهمه.

خیلی خنده داره که فکر می کنن من با خوراکی شاد میشم و خنده دارتر اینه که، الکی ذوق می کنم

این که جلوی اهل خونه، تظاهر به شاد بودن کنی، حال به هم زنه. متنفرم از این تظاهر.

دیشب خواب رضابندری رو دیدم. الهی قربونش برم من. کلی می خندید. دلم خیلی می خوادت بابابزرگ......