یلدا

 همیشه که نباید شب های یلدا، دورهم باشیم.

گاهی باید تنها موند و بلندترین شب سال رو با مرور یلدای سال پیش و قبل تر سپری کرد.

باید با یک دست زیرچانه زد و با چشم های بسته به سال پیش رفت.

اولین باری که شب یلدارو خونه ی خودمون گرفتیم، پارسال بود. هنوز پدربزرگم زنده بود اما دور از ما. تو یه شهر دیگه پیش خانومش زندگی می کرد و من چقدر از این دوری، ناراحت و دلخور بودم.

پارسال در خانه ی خودمان، چهارنفری، شب چله گرفتیم. در سکوت و غمی که تو چشم های هر چهارتامون دیده می شد و از هم مخفی می کردیم. شب یلدایمان، بدون هندوانه، انار، شادی و فال حافظ سپری شد.  

اما سال پیشش

هنوز بوی اون کیک سیب رو یادمه. مامان با خوشحالی کیک رو از فر بیرون آورد و به ما سه خواهر یا به قول بابا که همیشه میگه، سه کله پوک، نگاه می کرد که سه تایی چسبیده بودیم به آینه قدی و خودمان را برانداز می کردیم....انگار که فقط همان یه آینه را در خانه داشته باشیم.  بعد صدایش بلند می شود که: من ظرفارو شستم، کیکم پختم، حاضرم شدم بعد شما هنوز آماده نیستید؟؟؟؟؟دیر شد دیگه.

و بعد صدایمان درمی آید که واااااااااااای شالم رو اتو نزدم. جورابمو باز کی برداشته. این لباس منو کی چپونده تو کشووووووووو......

با این حرفا حرص مامان بیشتر دراومد و تا خواست چیزی بگه تلفن زنگ خورد، خاله لیلی بود و از اینکه هنوز راه نیفتادیم عصبانی. گفت که همه آمده اند جز شما. گفت که بابا ( رضابندری ) منتظره.

این بار صدای بابا و شوهرخواهری دراومد که به ترافیک می خوریم هااااا و ما دست از قرتی بازی برداشتیم و اعلام آمادگی کردیم.

بعد از چهل دقیقه رسیدیم. در خانه باز بود و صاحب خونه رو صدا زدیم. رضا بندری، پرده ای رو که توی راهروی تنگ و تاریک آویزان بود، کنار زد. هنوز صداش تو گوشمه: سلااااااامممممممم بابااااااا....خوبی بابااااا؟؟؟ و بعد ما را در آغوشش می فشرد و غرق بوسه می کرد. و بعد روبوسی با خاله ، دایی،  زندایی و.......تبریک یلدا....برای خاله کوچیه عیدی آوردند و ما چقدرررررررر خوشحالی کردیم. به هر چیزی با صدای بلنددددد و از ته دل خندیدیم.  رضابندری از شیرین بودن هندوانه ذوق کرده و از انار های دون شده اش برایمان آورد.

اون وسط با دوربینم رژه می رفتم و از کوچکترین حرکتی عکس می گرفتم. چقدر ثبت اون لحظات خوب، خنده های از ته دل، آواز خوندن رضابندری و خنده های شیرینش، این روزا به دردم می خورن. آره خیلی به دردم می خورن. وقتای دلتنگی، با دیدن عکسا و فیلما، یکم، فقط یکم آروم می گیرم. حیف...حیف اون موقع ها، زمانی که مادربزرگمم کنارمون بود، دوربینی نداشتم برای ثبت کردن صورت ماهش. برای ضبط صدای قشنگش.

آره....دوسال پیش، برای آخرین بار دورهم در آن خانه ی باریک، جمع شدیم و تا تونستیم از کنار هم بودن لذت بردیم. فکرش رو هم نمی کردیم که یه روزی، در اون خونه بسته بشه و قلب بزرگ و مهربون صاحب خونه، بایسته.

و اما امسال....یلدای امسال ما

امروز اولین روز کاریم بود. با مامان تا یه جایی هم مسیر بودم. نمیدونم مادرا از کجا متوجه میشن ما بچه ها به چی فکر می کنیم و چه حالی داریم. تو قطار، مامان نشست و من بالاسرش وایستادم. نه می دیدم و نه می شنیدم..از استرس این که می تونم از پس کار بربیام یا نه، داشتم می مردم و صدام درنمیومد. یهو گرمای دست فرشته ی زندگیمو حس کردم...مامان دستمامو محکم گرفته بود و با خنده می گفت دارم بهت انرژی میدم. استرس نداشته باش دختر...با اعتماد به نفس برو جلو.

واقعا هم انرژی گرفتم......یه غم گنده افتاد تو دلم که اگه یه روز ی این فرشته تو زندگیم نباشه من چی کار کنم؟؟ تو این فکرا بودم که مامان آخرین فشار رو به دستم وارد کرد و گفت رسیدی...میردادماده هااااا.... بپر پایین.  پیاده شدم و برای هم دست تکون دادیم. چقدر راحت داشت می رفت سرکارش....اما من از استرس نمیدونستم چی کار کنم.

رسیدم. خیلی راحت خودمو نشون دادم. آقای رئیس، برای بار دوم باهام صحبت کرد و بعد مشغول به کار شدم. محیط خوبی داره. کار رو هم خیلی زود یاد گرفتم. اما خیلی خسته شدم. از ساعت 9 صبح تا 6، فقطططططط پشت سیستم بودم و اطلاعاتی رو ثبت می کردم. مامان جونمم که هی زنگ می زد و نگران بود که خسته نشم.( اصلا هم نگفتم که کار سخت بود و خسته شدم...گفتم خیلی هم آسونه)

 ساعت شش از شرکت زدم بیرون.

همه دستشون جعبه ی شیرینی و گل بود. همه خوشحال و خندون. بعد من با لب و لوچه ی آویزون به میله ی وسط قطار تکیه دادم و چشمامو بستم. بازم رفتم به دوسال پیش.....رفتم خونه ای که ای کاش درش هنوز به رومون باز بود.

با دیدن ظرف شیرینی،  پرتقال و سیب، پفک و پف و فیل، با یه شمع و فال حافظ،  اول خندم گرفت و بعد بغض کردم. آبجی وسطی در نبود ما،  وسایل شب یلدارو آماده کرده بود.

هم من هم آبجی وسطی و هم فرشته ی زندگیم،  با چشمای پر از غم، به هم نگاه می کنیم و در سکوت پفک هامونو می خوریم. بعد هم مامان، خیلی آروم برامون فال گرفت. حافظ هم اعصاب نداره فکرکنم امشب.

اینم شب یلدای ما.