پیرمرد. 3

 

امروز باید ببینمشان. خیلی وقته که بهشان سر نزده ام.

این بار صندلی لهستانی، در تراس پیرمرد، خودنمایی می کند. در نبودشان، چند دقیقه ای روی صندلی می نشینم و با چشمان بسته، تکان می خورم. پیرمرد، خمیازه کشان وارد تراس میشود. کش و قوسی به خود می دهد. امروز، حرکاتش خنده آور است، مهربان تر و پرانرژی تر.

با صدای بلند شروع به خواندن می کند:

مثل یکی رهگذر از کوچه ها می گذرم هر سحر از کوچه ها آی نسیم سحری  صبر کن ما را با خود ببر از کوچه ها

از صندلی لهستانی بلند می شوم و جایم را به پیرزن می دهم. پیرزن، با چشم های بسته، به آواز خواندن پیرمرد گوش می دهد و روی صندلی، تکان تکان می خورد. لبخند کمرنگش، جذاب ترش کرده. ژاکت پیرزن خیلی برایم آشناست. کجا دیدمش؟؟یادآور چه کسی است؟؟

یادم آمد، مادربزرگم.

مادربزرگ من، تمام زمستان را، ژاکتی شبیه به این ژاکت به تن می کرد. ژاکت سیاه و سفیدی که هرسال زمستان، از بقچه ی سفید رنگش که زیر رختخواب های گوشه ی اتاق، پشت پرده ی صورتی رنگ گل دار بود، بیرون می کشید.

وارد اتاق خواب شدم. با دقت به همه جا نگاه می کنم اما نمی بینمش. اثری از آن دفتر بی رنگ و رو نیست که نیست. پیدا کردنش نباید کار سختی باشد اما وقت کم است. یاد گل های خشک شده می افتم. خدا خدا می کنم که جایشان عوض نشده ومثل دفترچه، غیبشان نزده باشد. خم می شوم و کله ام را تا جایی که می شود به زیر تخت می برم. خنده ام می گیرد. شده ام مثل موشی که به همه جا سرک می کشد.

این همه گل از کجا؟؟؟اصلا مگر جای گل زیر تخت است؟؟سر در نمی آورم.

چقدر همه چیز در این خانه شیک است. حتی از خانه ی فلانی، که تازه عروس است شیک تر و زیبا تراست. اصلا شبیه به خانه ی مادربزرگ و پدربزرگ ها نیست. نه اینکه فکر کنید خانه ای که پدربزرگ و مادربزرگم در آن زندگی می کردند زشت و یا هرچیز دیگر بوده، نه. خانه ی آن دو ساده بود، مثل خودشان. و من سه ماه تابستان و روزهای تعطیل را در آن خانه ی ساده، عشق می کردم. حال در نبودشان، آخرهفته ها، برایم بی معنیست و فقط و فقط برایم یادآور روزهای خوب درکنارهم بودن است.

پیرزن، از توت خشک هایی می گوید که دوهفته پیش از ممد آقا گرفته اند و حال تمام شده و مجبورند چایشان را با کشمش بخورند. پیرمرد، انگار صدای پیرزن را نمی شنود و با ساعت مچی اش ور می رود اما پیرزن ادامه می دهد و از پیرزنی که در واحد بغلیشان زندگی می کند می گوید. می گوید که چقدر دلش می خواهد باهم در ارتباط باشند و به خانه اش برود.

پیرزن، دکمه های ژاکتش را می بندد و دوباره به تراس می رود. با لبخند دستی به صندلی لهستانی می زند و می گوید که چه خوب شد محسن، این را برایمان آورد. پیرمرد سرش را به نشانه ی تایید، تکانی می دهد و به صندلی خیره می شود. من هم به آن دو. سکوتشان هم برایم جذاب و دوست داشتنیست. با جیغ بادمجونیه کسی که فکر می کنم، خانم sh باشه، هرسه از جا می پریم.

استاد آمده و خانم sh با صدای بلند مرا صدا می زند.

 پیرزن خنده اش می گیرد.  بی شک، دلیل خنده اش اسمی است که خانم sh صدا می زند.  این را خودش در حالی که به خانم sh نگاه می کردبه پیرمرد گفت. گفت که دخترک دیوانه شده، دور خود می چرخد و ماهی را صدا می زند. آخر ماهی آنجا چه می کند. ماهی و خشکی؟

خنده ام می گیرد. نمی دانند که یک ماهی، در زندگیشان سرک می کشد.