انار

 من اناری را می کنم دانه                   

به دل می گویم کاش این مردم،  دانه های دلشان پیدا بود ...(سهراب)

 جوری از خوشمزگی انارها تعریف می کنه که آب از لب و لوچه یمان آویزان می شود. روی لپ های خودش هم، چال زیبایی دیده می شود.

گوشه ی تراس، یه سبد پر از اناره اما به فکر گرفتن چندکیلوی دیگر و فریز کردن برای آبجی بزرگه می باشد.

مشغول دون کردن انارها شدم.  هر اناری رو که قاچ کردم، چندتا دونه ازش خوردم. هیچ کدوم مزه ی قبلی رو نداشت.

+دلیل این که داستان  پیرمرد و پیرزن،  اینقدر ذهنم رو مشغول کرده رو هم نمی فهمم. نمیدونم چرا چندروزیه که نمی تونم وارد خونشون بشم و با در بسته مواجه میشم.

دیگه خرمالویی رو درخت دانشگاه دیده نمیشه جز یه دونه که تو بالاترین شاخه ی درخته و دست کسی بهش نمی رسه اما چندتا نارنگی ریزه میزه داره که به تازگی دیدمشون.

دیروز که داشتم از دانشگاه برمی گشتم، تو مترو کنار گیت  وایستادم تا کارتم رو پیدا کنم. یه آقایی هم بدجایی وایستاده بود و نزدیک بود بخورم بهش. بدون این که نگاهش کنم گفتم: آخه این جا جای وایستادنه؟؟؟؟؟؟؟ یهو گفت: مااااااااااااااااایییییییییییییدههههههه

کسی جز استاد قاسمی، منو اینجوری صدا نمی کنه. بنده هم کلی خجالت کشیدم  و  معذرت خواهی و........

نمیدونم چرا همه مثل جناب خان صحبت می کنن. ایشونم صداشو مثل جناب خان کرد و گفت: خدافظ مایده. ولی خدایی خیلی مثل جناب خان صحبت می کنه حتی بهتر.

دلم خنک شد سرش داد زدم. اون همه سرکلاس اذیتم می کنه صدام درنماد.

امروز هم که مترو خیلیییییی شلوغ بود. صبح به اون زودی، قیافه ها دیدن داره. همه خوابالو، با چشمای پف کرده و......ده دقیقه ای دیر رسیدم سرکلاس و استاد جان هم گفتن بایدده دقیقه، دو دست بالا، رو یه پا وایستی. بنده ام به جای این که بگم وای استاااااااااااد نه و.....خیلی قشنگ دستامو گرفتم بالا و رو یه پا وایستادم و به سقف زل زدم. یه دیقه هم نشد که با یه خنده ی کش داااااااااااار گفت بشین.

انارهای دون نشده

انارهای دون شده. به قول آبجی وسطی، کار دسته ماهی. خخخخخخخخ