کاکتوس

تا امروز نمیدونستم که کاکتوس، تمام انرژی های منفی رو جذب می کنه.

امروز استاد دارابی، از سفر چند روزش به روسیه گفت. از مردمش گفت که چقدر به هنر اهمیت میدن و هنردوستن. گفت که روسی ها اصلا سخت گیر نیستن و همه چیز رو آسون می گیرن. به قول نیکی، تازه عروس کلاسمون، ایرانی ها هیچ اهمیتی به هنر و هنرمند نمیدن.

به تصویر کشیدن خیلی از واقعیت ها برای ایرانی ها مسخره و خنده داره البته نه همشون. مثلا وقتی ماه ها شبانه روز کار کنیم و یه اثر ارائه بدیم میگن که، که چی مثلا؟؟؟چشمت رو گذاشتی رو این که چی بشه؟؟؟؟

و من واقعا نمیدونم چه جوابی به این مردم بی ذوق و دور از هنر بدم. شاید سکوت به همراه یه لبخند متفاوت، بهترین جوابه.

دوست دارم زندگی  موقت تو روسیه یا یه جای دیگه تجربه کنم ولی قرار نیست هرچی که دوست دارم اتفاق بیفته. شایدم بشه

وقتی شروع به کشیدن گوی شیشه ای کردم، استاد جان بعد از زدن عینک، به میزم تکیه داد و زل زد به دستم. اینجور وقتا هول میشم...دستم می لرزه. با این حال به کارم ادامه دادم. نزدیک تر شد ولی بازم نتونست ایرادی بگیره و با یه خنده  از کنارم گذشت.

شاید برای کارشناسی تصویرسازی بخونم ولی مطمئن نیستم. 

وقتی خانم sh جان گفت که کاکتوس انرژی های منفی رو جذب می کنه، تصمیم گرفتیم بریم سمت پارک لاله برای تهیه ی کاکاتوس. مطمئنم مامان با دیدن کاکتوس ذوق می کنه.

فردا تولد سهاکوچولوی خودمه و بعد از پیچوندن کلاس آخریم با کیک و جناب خان  و کلی بادکنک باد کرده  و برف شادی میریم خونشون.

+یه رمان 400 صفحه ای از جان اشتاین بک رو میزه و باید تا هفته ی دیگه خلاصه ی تایپ شدش رو به مامان تحویل بدم.

صبح  جلوی پیراشکی فروشی نزدیک متروی خونه، چند دقیقه ای توقف کردم. ماهی درون بدجوری دلش پیراشکی می خواست ولی سرش داد زدم و گفتم شکمویی هم حدی داره. دستش رو کشیدم و بردمش تو مترو ولی نگاهش به پیراشکیا ی داغ بود. چندباری هم خواست برگرده ولی به زور تو قطار جاش دادم. با عصبانیت  و چشمای گرد میگه که فردا نمی تونی جلوم رو بگیری و از خوردن پیراشکی محرومم کنی :)

تو مترو له شدم. صبح های زود مترو  از  فشار قبرم بدتره. چقدر آدم غرغرو پیدا میشه...