این داستان: عادله :)

حدود یک هفته پیش گفته بود که دلنوشته هایی که تو اینستاگرام پست می کنم رو دوست داره و حتی گاهی بارها و بارها برای خوندنشون به پیج سر میزنه. بعد هم چندتا دلنوشته های خودش رو برام فرستاد و خواست کمکش کنم برای خوب نوشتن.

امروز صبح که چشم باز کردم با یه متن دیگه از"عادله" مواجه شدم که برایم نوشته بود:

"کرونا مارا خانه نشین کرد

و معنی فاصله اجتماعی را فهمیدیم

آدمها در لاک تنهایی خود خزیدند و همه دیدیم چه دنیای شگفت آوری است این قلعه تنهایی

و ماسک ها و ماسک ها..

تمام رفتارهای مسموم بر مبنای زیبایی را شکست..

و این چشم های ماست که سخن می گوید

امروز باید احساسم را تنها با چشمانم بیان می کردم

چقدر برایم سخت نبود

باران بارید و من پیدا شدم"

+ این بود دلنوشته ای از عادله جانم. و من بدون ای که به دنبال واژه ها بگردم برای رسیدن به جملاتی خوب، شروع به نوشتن کردم و در ادامه ی دلنوشته اش برایش این چنین نوشتم:

"و خدا می داند در این قلعه تنهایی، چه دردها که به جان خسته مان نشست و چه دلتنگی های جنون آوری را به دوش می کشیم..

و این پارچه های سفید و گاه رنگی نفس گیر بر دهان ها، لبخندها را از یادها محو کرده

و چشمانمان را قوی تر در گفتن ها و نگفتن ها، در خواهش های بی کلام، در خندیدن و گریستن..

چشم های بیچاره ام خسته اند از این همه قوی بودن..

کاش بودی و مجذوب این همه مهارت نهفته در چشمانم میشدی

حال اگر چشمانم را هم ببندم چه خواهد شد؟؟"

+ عادله جانم این روزا باعث شده بیشتر رو نوشتن تمرکز کنم و حتی بدون این که بدونه داره منو هول میده به سمت خلق متن های یهویی :)

و چه خوب این روزهایی که  پر هستن از بی قراری، آدمای هستن تا از فاصله های دور، خط به خط و واژه به واژه ی آنچه که در وجودمان نهفته را با دقت می خوانند و حتی گاهی زیر بعضی قسمت هارا خط می کشند :)

لطفا لطفا لطفا پای درد هایی که از وجود خسته مان بیرون میزند و چون خطوطی روی کاغذ می نشینند، بنشینیم، بخوانیم، بشنویم، بفهمیم، درک کنیم