امروز

تقریبا همه ی امروزم صرف خوندن نوشته های اخیر و سر زدن به بیشتر بچه های وبلاگ شد. بعد از مدت ها به خونه ی نوشته های تک تکتون سر زدم. و به شدت غمگین شدم وقتی با در بسته مواجه شدم و یه پیرمرد و گاهی هم پیرزن تا کمر از پنجره آویزون شد و گفت: چه خبرته دختر اینقدر می کوبی به در؟؟ پی هر کی  اومدی بدون که بارو بندیلشون رو جمع کردن و از اینجا رفتن به ناکجاآباد و منم هیچ رد و نشونی ازشون ندارم.

+ باران جانم، سمیرای عزیزم، پیک عزیز، لادن نازنینم، مریمی جانم، خانوم خونه ی مهربونم و...دلتنگتونم. نمیدونم کجای این دنیای بزرگ و با چه حالی روزها و شب ها رو سپری می کنید. هرجای دنیا که باشید آسمون  من و شماها یکیه.. پس به آسمون نگا ه می کنم و مطمئنم که شماهاهم بیش از هرچیزی به آسمون چشم می دوزید. به آسمون نگاه و می کنم و همه ی اون ماه ها و سال هایی که تو غم و شادی کنار هم بودیم و تو بدترین شرایط همدیگه رو آروم کردیم رو به یاد میارم...

+چه خاکی گرفته دنیای وبلاگ رو