سلااااامممم خوبید؟؟؟

روز زن مبااااااااااااررررررررررککککککککک

با دیدن مجسمه ی عقاب که جلوی پایگاه دیده می شود، از خوشحالی جیغ کوتاهی می کشم. و بعد با دیدن چهره ی شاد و خندان آبجی و داماد، جیغ بلندتری می کشم.

تا برگه ی ورودمان را بدهند، قربان صدقه ی هم می رویم و من پنهانی فیلم می گیرم. کمی در صورت آبجی دقت می کنم. صورتش پف کرده.

بی حوصلگی در سفر معنی ندارد و من سوم عید، صبح زود، قبل از این که راه بیفتیم با اخم به خود نگاه کردم و گفتم: وای به حالت اگه بخوای سفرو به خودت کوفت کنی. میگی می خندی، غصه هم نمی خوری. به هیچی هم فکر نمی کنی، نه گذشته و نه آینده. انگشت اشاره ام را هم به نشانه ی تهدید تکانی دادم.

خوش گذشت.

پایگاه را بی نهایت دوست دارم. آنقدر بزرگ است و خانه ها شبیه به هم،  که نمیدانم چه شد خود را در حیاط خانه ای دیدم که مرد خانه، در حال تعمیر دوچرخه ای کوچک بود. ترسیدم و قبل از این که برگردد، از لابه لای درختان خود را به خیابان رساندم. چقدر ترسیدم و تا به خانه برسم، آنقدر خندیدم که دل درد گرفتم.

کوچه پشتی، پر از درخت شاتوت بود. از اونجایی که از شکمو بودنم باخبرید حتما متوجه شدید که صبح تا شب از درخت شاتوت آویزون بودم و با دست و صورت قرمز برمی گشتم خونه. یه روز بعد از خوردن کلی شاتوت برگشتم. بعد هم مامان و بابا رفتن سمت درختای شاتوت. کلی هم اصرار کردن که ماهی تو هم بیا ولی بنده نرفتم چون نقشه هایی کشیده بودم. خلاصه چند دقیقه بعد از رفتنشون، دست سها رو گرفتم و زیر بارون، یواشکی رفتیم سمت باغ. زیر یکی از درختا قایم شدیم و تصمیم داشتیم مامان و بابارو بترسونیم. تند تندم شاتوت می خوردیم که یهووووووو صدای جیغ مامانم بلند شد و بین درختا می دوید و بابامو صدا می زد. بعدشم صدای سگ شنیده شد. بلهههههه، سگ دنبال مامان کرده بود و قبل از این که بنده بترسونمش، سگه پرید وسط.

دیشب ساعتای ده اینا رسیدیم.

فسقلی، 11 آبان به دنیا میاد.

فردا هم که روز زن بیده و نمیدونم برا مامان چی بگیرم.

دلم جوریه.

خیلی دلتنگتون بودم.

راستی دیدید اخبار گفت یه بنده خدایی داشته لب رودخونه از خودش سلفی می گرفته، افتاده تو رودخونه و فوت کرده. دلم خیلی سوخت براش.

به زودی به همتون سر می زنم.

اینم عکس شاتوتای خوشمزههههههه. جاتون خالی بود خیلی.