من و غریبه

خوشمزه ترین قرقروت رو دیشب، تو بازارچه خوردم.

وارد عطاری شدیم و وسط خریدای مامان، گفتم تمرهندی هم داری؟متاسفانه تموم کرده بود ولی با لبخند از طبقه ی وسط،  یه ظرف شیشه ای آورد و از توش یه تیکه ای از این قرقروت سفیدا درآورد و گرفت طرفم.

مامان دوباره خجالتمون داد و برامون هدیه خرید. دوتا بافت قشنگ از نایلونی که پشت مبل قایم کرده بود بیرون آورد و با ذوق گرفت سمت من و آبجی وسطی.

امروز مترو شلوغ بود....خیلییییییییییی شلوغ بود. زن، آه کشداری کشید و دلم ریش شد. از برادرش گفت که ماه پیش بدون هیچ دلیلی، خیلی یهویی فوت کرد. از رضابندری گفتم. گریه کرد، گریه کردم، هر دومون دلتنگ بودیم. همدیگرو درآغوش کشیدیم و های های گریه کردیم. نه اون منو می شناخت و نه من اونو ولی از دل هم خبر داشتیم.چند دقیقه بعد هم از هم جدا شدیم. گاهی، دردودل کردن با یه آدم غریبه، غریبه ای که شاید دیگه هیچ وقت نبینیش، بهتر از هم صحبتی با دوستیه که سال ها باهمید و همدیگرو می شناسید.

انگار، قبلا دیده بودمش. غریبه، برام غریبه نبود.

امیدوارم،غریبه جان، با این غم بزرگ و نبود برادرش کنار بیاد و از این پس چشماش گریون نباشه.

دیشب اصلا نتونستم بخوابم. خسته ام ولی خواب به چشمام نمیاد.

کاش می شد همه چیز رو اینجا نوشت.

فقط در همین حد بگویم که: خیلی غم دارم.