پیرمرد دوست داشتنی

 روبه روی تراس خونه ی پیرمرد نشستم. در باز شد و پیرمرد مثل همیشه، خوش تیپ و سرحال، اومد تو تراس و مشغول آب دادن به گلدون هاش شد. سعی کردم غر زدنای بچه ها رو به خاطر دیر اومدن استادو اینکه چرا باید از خواب نازشون بزنن و صبح به این زودی بیان دانشگاه، نشونم. دیدن چهره ی خندون پیرمرد و خونش که به نظر بزرگه، بهتر از دیدن قیافه های خواب آلود و بی حوصله ی بچه های دانشگاست. چشمم رو بستم و خونه ی پیرمرد رو تجسم کردم. از تراس وارد آشپزخونه شدم. رو میز ناهارخوری، یه گلدون بزرگ با کلی گل عجیب غریب که تا حالا ندیده بودم گذاشته بود. پیرمرد، درحالی که آواز می خوند، سنگی رو که به نون سنگگ چسبیده بود رو می کند که پیرزن، با یه پیراهن آجری رنگ بلند، خمیازه کشان اومد تو آشپزخونه. هر دو به هم خندیدن. دیواری که پر بود از عکسای قدیمی، منو از آشپزخونه دور کرد. جوونیه پیرزن، وسط اون قاب عکس قدیمی، خودنمایی می کرد. پیرمرد تو عکس چشمک زده بود. از راهروی پر از گل رد شدم و به اتاق خواب رسیدم. چشمم خورد به دفتر بی رنگ و رویی که روی تخت افتاده بود.

 صفحه ی اول:

امروز، با آقای خونه بحثم شد. فقط و فقط به خاطر این که

با صدای خنده ی پیرزن و پیرمرد، از خوندن دست کشیدم و از اتاق بیرون رفتم. دوتایی تو تراس وایستادن و به دانشگاه بغل خونه، نگاه می کنن. پیرمرد، قهقه می زنه و به یکی از دانشجوها که از یه سگ چندش فرار می کنه نگاه می کنه. از تراس، به دانشگاهم نگاه کردم. درخت خرمالو، از تراس پیرمرد یه جور دیگه ایه.

فردا باز هم به خونه ی پیرمرد میرم تا هم ادامه ی روزنوشت های پیرزن رو بخونم وهم یه نگاهی به گل های خشک شده ای که زیر تخت بودن بندازم.